Met onze teckel Sientje hadden we een enorme pluizenbol in huis gehaald. Haar verblijf in het stro van de schuur gaf haar nog meer een muf en stoffig aanzien. Ze stonk verschrikkelijk terwijl ze door onze kamer liep. Onwennig gaf de vloerbedekking zachtjes terug. Het klonk heel komisch hoe ons nieuwe hondje haar voorzichtige stapjes in huis zette. Elke hoek inspecterend, ruikend alle nieuwe geuren. Daarna stapte ze steeds zekerder rond tot ze alles overnam en bij ons op de bank kroop.
De maandag na de aankoop ging ik met Sientje naar de dierenarts. Hij legde mij met klem op voorlopig niks met haar uit te halen. Niet wassen of trimmen. Even geen grote veranderingen. Ze was al gestresst genoeg. De stress uitte zich in het niet-blaffen. Ze liep zwijgzaam rond. Liet alles over zich heenkomen. We mochten haar oppakken, vasthouden en aaien, maar ze genoot er absoluut niet van. Alles liet ze gebeuren.
Tactiek
De tactiek was duidelijk: als ik nu maar gewoon alles met me laat doen, dan gaat het vanzelf wel over. Ze werkte niet tegen maar vooral niet mee. Als jij dat wil doen, vind ik best. Ik werk alleen niet mee. Het was haar manier om zo weerstand te kunnen bieden tegen vervelende dingen.
Daarom wachtten we eerst enkele weken op een trimbeurt. Eerst probeerden we haar nog voorzichtig te kammen, maar er was geen doorkomen aan in die ragebol van haren die zich om haar lijf had gevormd. Het leek steeds harder te gaan, dus we gingen op zoek naar een trimmer. We sloegen een Gouden gids open, in die tijd de manier om aan adresjes te komen die je zocht.
Trimsalon
We kwamen uit bij een trimsalon verderop aan de Bornsestraat. Het was een aardig eindje voorbij de dierenarts die aan dezelfde straat zat. Iets voor de Chinees aan de brede straat, waar de auto’s in een onophoudelijke stroom raasden. Het was een heel gehannes om het dier daar uit de auto te krijgen. Ik bracht haar die morgen. Inge zou haar weer ophalen, want ik moest werken in Leiden.
Trimster Jeannette was een heel aardige dame. Iemand die duidelijk van honden hield. Iemand van het soort die haar hondjes op alle mogelijke manier vertroetelt en verwent. Ze keek vol bewondering naar de grote teckel waarmee ik binnenkwam. ‘Wat leuk’, zei ze. ‘Mijn hulpje heeft ook een ruwhaar teckel. Maar deze is veel groter.’
Ze ging meteen aan de slag met Sientje. Druk in de weer om het dier weer een beetje aantoonbaar te plukken. Met een beetje weemoed liet ik haar erachter. Straks moest ik de trein in. Inge zou haar later ophalen. Wat zou ze aantreffen? En hoe zou Sientje zich gedragen. Hond zonder opvoeding.
Inge haalde Sientje aan het eind van de middag op als ze uit haar werk kwam. Ik was op dat moment druk aan het werk in Leiden. Inge kwam binnen en keek naar de honden die er op hun baasje wachtten. Er zaten 2 teckels. Goh, wat een leuke teckel is dat, dacht ze bij het hondje dat heel enthousiast stond te kwispelen. ‘Maar dat is Sientje niet’, zei ze toen Jeannette haar die leuke teckel wilde meegeven. Het was haar wel, maar compleet anders.
Kale hond
Toen ik weer terug was, keek ik met verbazing naar de kale hond die door ons huis liep. Ik kon niet geloven dat het Sientje was. Maar dan zag ik dat ze op precies dezelfde manier over de vloer struinde. De poten tjipten over de vloerbedekking die zachtjes teruggaf bij elke stap die ze zette. Wat een beest was het geworden, met een kaal staartje. Het deed zeer als ze tegen je been stond mepte met die staart. Om haar nek hing een lapje van een boerenzakdoek. Wat zag het er geweldig uit die kale teckel.
D’r kop was nog wel iets teveel als een schnauzer geknipt, met te lange plukken naar beneden waardoor haar blik iets te streng was. Maar Jeannette maakte een zorgvuldige studie naar de tekening van ruwhaar teckels. Zo ontstond er meer en meer een mooie standaard ruwhaar teckel.
Steeds mooiere hond
Sientje werd een steeds mooiere hond, met een sprekend uiterlijk. Zo mooi dat de trimster vroeg waar we haar vandaan hadden. We wilden het adres niet geven, want die man verdient het niet om teckels te verkopen. Een klein jaar later liep er ook een klein teckeltje rond bij Jeannette. Ze was ook aangestoken door het teckelvirus. Daar hebben wij een beetje aan mogen bijgedragen door Sientje mee te nemen en door haar te laten trimmen.
Lees het vervolg: Ons teckeltje verandert in een hongerige wolf »
Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten