Goedkoop is duurkoop, zei mijn opa altijd. Hij had gelijk, koop iets goedkoops en het zakt na verloop van tijd in elkaar. Zo moet je alsnog het dure product kopen.
Vandaag wilde ik toch eens de goedkope hardloopschoenen van de Lidl uitproberen. Ik holde er een paar honderd meter op vanavond, merkte dat ze niet zo lekker liepen. Na een paar honderd meter begonnen mijn voeten zeer te doen en nog weer een paar honderd meter verder besefte ik dat als ik zou doorlopen een ongewilde blessure opliep.
Onder leiding van consumentenprogramma's als Kassa en Radar, heerst de trend om te zeggen dat goedkoop een goede koop is. Merken zijn onzin, en voor veel minder geld heb je precies hetzelfde product. Zo zou je makkelijk kunnen hardlopen op schoenen van 25 euro, zegt wetenschappelijk onderzoek. Duurdere schoenen zijn niet beter voor de voeten, ze leveren alleen een zere beurs op.
Hetzelfde gebeurde vorige week in het geldprogramma van Astrid Joosten. Onzin, zoveel geld uitgeven voor een fles wijn. Het hoge prijskaartje zorgt ervoor dat je het lekker vindt. De rest doet er niet veel toe, meende Joosten. Ook hier lag een hele stapel wetenschappelijk onderzoek ten grondslag.
Het zal dus allemaal psychisch zijn dat ik zere voeten kreeg en dat een dure auto lekkerder rijdt dan een goedkope. Of een dure appel lekkerder is dan een goedkope.
Zeker, er zullen heus wel dingen zijn waar we worden opgelicht, zodat het goedkope inderdaad even goed is als het dure. Maar ik begin steeds meer te twijfelen aan dergelijke consumentenprogramma's. Zo sterk zelfs dat ik ze met evenveel wantrouwen bekijk als de reclameblokken om het programma heen. Wie belazert wie nou eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten