Met het idee van de vroegvallende duisternis reed ik vanmiddag om vier uur nog een rondje op de fiets met Doris. We fietsten niet te ver aangezien Doris al een paar weken niet meer gefietst had door de sneeuw. Enige training voor verre tochten is dan wel vereist.
We waren lang en breed terug. Ik zat weer op mijn zolderkamer te werken aan het artikel over Junghuhn toen mij opviel dat het zo lang licht bleef. Het was al na vijven en tegen de hemel tekenden zich pas de eerste signalen van de naderende schermering.
Eigen zonnewende
Ik voelde me even heel gelukkig. Er zijn van die feesten die de zonnewende moeten duiden. En ook nog eens licht en vrede in de wereld moeten brengen. Nu was mijn eigen zonnewende, het moment in januari dat het me opvalt dat de dagen langer worden.
Ik heb het moment daarna genoten van de zonsondergang die me nog hoopvoller stemde. Morgen is het nog een momentje later dat de zon ondergaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten