Lezen is een heerlijke bezigheid. Ik kan vooral genieten van romans waarin bepaalde aspecten later weer terugkomen. Niets is voor niets. Dat ervaar ik bijvoorbeeld bij de romans van Van der Heijden. Alles komt terug, is met elkaar verbonden en dient het grote verhaal.
Dat spel met het verhaal ervaar ik als het spel met de lezer. Als de hoofdpersoon in het eerste hoofdstuk iets in zijn zak stopt, dan moet dat voorwerp in zijn zak verderop terugkomen. Het mag niet zo zijn dat dit in zijn zak blijft zitten of zelfs zonder notitie opeens verdwenen is. Dat hij bijvoorbeeld met lege zakken zit, terwijl hij toch duidelijk dat muntje in zijn zak heeft gedaan.
Van der Heijden stelt daarin niet teleur. In zijn laatste roman, die immens dikke Kwaadschiks stopt de hoofdpersoon een wodkafles in de spoelbak van de wc. Je weet als lezer dat deze gaat terugkomen. In dit geval is het een beetje een teleurstelling. Ik had er iets meer van verwacht, maar hij komt terug.
Dat geldt ook voor allerlei andere kleine en grote dingen. De verteller spreekt veel over apneu en het CPAP-masker. Dat dit apparaat eigenlijk een omgekeerde stofzuiger is en Dorlas senior toevallig altijd stofzuigerverkoper is geweest. Het is geen toeval. De geconstrueerde wereld van de roman mag geen toeval kennen. Het is een eigen wereld waarin de verteller de touwtjes in handen heeft.
De lezer mag die wereld zien en er telkens nieuwe dingen in ontdekken. Zoals in een mooi schilderij waar je steeds weer iets nieuws kunt ontdekken. Het draait om de compositie, maar net zo goed om de details en de schoonheid hiervan. Aspecten die voor mij het lezen tot een vreugde maken.
#50books
De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Dit jaar neemt Martha het weer over. Vanaf de eerste vraag doe ik regelmatig mee. Naar overzicht van alle vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten