Na de vakanties op Terschelling en in Duitsland, leek het mij wel leuk om eens wat dichter bij huis een vakantiestekje te vinden. Ook omdat ik stiekem droomde van een stacaravan. Een plekje om tot rust te komen, waar je heerlijk een eigen plekje had om op terug te vallen.
Walgelijke en dure huisjes
Niet meer die walgelijke huisjes op het matras waarop eindeloos veel mensen hadden liggen meuren. Onder lakens waarvan je denkt dat ze schoon zijn en op vloeren waar het schaamhaar van de vorige gasten nog ligt. Bovendien liggen de prijzen voor deze huisjes buitenproportioneel hoog. De prijs voor 2 weken het huisje Maam op Terschelling waren mij vies tegengevallen. Voor die prijs kon je bijna een heel jaar met een stacaravan op een camping staan.
Ik wilde een eigen plekje. Misschien wel op camping Westerholt, tussen Almelo en Delden. We speurden op internet, zagen caravans en vonden het wel wat. ‘Laten we eerst eens een kijkje nemen op Westerholt met de tent’, zei Inge. ‘Dan kun je eerst zien wat voor een camping het is en of het je wat lijkt.’
Katoenen tent van zolder
We haalden de katoenen tent weer eens tevoorschijn van zolder. Bijna 4 jaar hadden we er geen gebruik van gemaakt. In 2004, in de vakantie voor onze bruiloft, waren we ermee naar de Veluwe en Betuwe geweest. We hadden geen puf meer om andere campings op te zoeken. In Buren genoten van de pruimen en het oranjemuseum. En ondertussen reden we ook naar mijn ouders om hun 30-jarig huwelijksfeest te vieren.
In de tussenliggende 4 jaar waren we getrouwd, hadden een kind gekregen en waren verhuisd van Almelo naar Almere. Inges moeder had het er moeilijk mee gehad. Ze vond het heel erg dat haar dochter zo’n eind van haar vandaan ging wonen. Haar droom van een kleindochter die op het fietsje naar haar oma zou fietsen, viel in duigen. Ze liet het goed weten dat ze het verschrikkelijk vond dat wij uit Almelo gingen. Tegelijkertijd was ze zich er ook van bewust dat een baan ons naar de Randstad dreef. In Twente was het voor mij moeilijk werk te vinden.
In een tent op Camping Westerholt
Zo kwamen we in de zomer van 2008 op de camping van Westerholt terecht. Ik werkte bij een andere werkgever in Almere zelf. De tocht naar Twente was heerlijk en het viel ook best mee om naast de hond ook een kind mee te nemen. Alles kregen we in de auto gepropt. Het idee dat we in de buurt van Inges moeder waren en ook bij haar vriend in Goor zouden langsgaan. Hij woonde net 3 maanden in een tehuis. Zijn geheugen liet hem in de steek, maar hij zou ons nog wel herkennen.
Camping Westerholt in Delden was niet zo gewend aan tenten. Helemaal op het achterste veld mochten we van de eigenaar wel onze tent opzetten. ‘Als er auto’s geparkeerd staan, stuur je ze maar weg’, zei hij. We vonden een plekje. De bandensporen van de geparkeerde auto’s stonden er nog. We probeerden de tent zo gunstig mogelijk op te zetten. De loerende ogen naar het opzetten van de tent, leidden mij erg af. Ze waren het niet gewend op deze camping dat iemand zijn tent opzette. Iets later die dag, zette iemand uit de buurt zijn caravan naast onze tent op. Hij wilde zijn nieuwe caravan even proberen, voordat hij ermee naar Polen ging.
Met allemaal Twentenaren
Zo zaten we daar op een veldje met allemaal Twentenaren om ons heen. Vanuit hun stacaravans bekeken ze ons uitvoerig. Ze kwamen bij elkaar op de koffie, maakten een kampvuurtje in het midden van het veldje en ze reden af en aan met hun auto’s. Wij gebruikten geen stroom, maar moesten er wel voor betalen. Zo werkte het nou eenmaal op deze camping. Voor een bezoek aan het toilet konden we de halve camping aflopen. Het sanitair stond een veldje of 3 verderop. Net als het zwembad, dat erachter lag.
En Doris was juist helemaal verslaafd aan het zwembad. Heerlijk plonsen in het water. Sientje aanschouwde het allemaal op haar gemak. We namen haar mee als we bij mijn schoonmoeder gingen eten en lieten haar achter bij een bezoek aan een museum in de buurt. Ook lieten we haar achter als we gingen zwemmen. Ze trok dan aan de lijn zover ze kon en ging dan machteloos aan het eind van het uitgerekte touw liggen.
Geen camping voor een tent
Nee, het was geen camping om met je tentje te kamperen. De gasten keken ons met vreemde ogen aan. We informeerden her en der naar de mogelijkheden van een stacaravan. Er stond er eentje te koop op de hoek van ons veldje. Het leek mij wel wat, al zag het er best donker uit. Ik vond de prijs te hoog die ik hoorde. Het was ook onduidelijk wat de mogelijkheden waren. Ik droomde van een grote caravan met veel binnenruimte en schuurtjes. Ook wilden we heel graag een douche in de caravan. Zodat we er ook in de herfst en winter in konden.
Zo reden we na een week of 2 kamperen onverrichter zake terug. Ik was wel enthousiast geworden voor een stacaravan. Dan konden we Sientje ook beter achterlaten in en om de caravan. Al mocht het officieel niet, we dachten wel dat Sientje zich keurig zou gaan gedragen in de caravan. Voor de tent was het minder handig haar achter te laten.
Dreigende buien
Bij een bezoek aan Henk, de vriend van Inges moeder, lieten we Sientje in de tent. Ik zat de hele tijd erover in. Er kwamen dreigende wolken te hangen boven de plek waar de camping zat. De stortbui viel precies op het moment dat wij de camping opliepen. We wisten het nog droog te houden,
Inge vond het heerlijk om dicht in de buurt van haar moeder te zitten. Zo waren we wat dichterbij en hoefde haar moeder niet steeds bij ons te komen logeren. Bij haar moeder logeren, beviel wat minder goed. Doris was bij een logeerpartij heel ziek geworden. Wat het was, wisten we niet. Maar het was ook onhandig bij Inges moeder met Sientje. Ook sliepen we slecht op het bed van haar moeder. Het kraakte bij elke beweging.
Stacaravan?
Nee, dan konden we veel beter op een camping zitten. We zouden de aangeboden caravans op marktplaats in de gaten houden. De caravan waar we een oogje voor hadden, was vlak voordat wij vertrokken al verkocht. We hadden hem niet eens goed kunnen bekijken.
Lees het vervolg: Knalgele stacaravan »
Abonneer je op de nieuwsbrief en lees elke week een nieuwe herinnering aan Sientje. De nieuwsbrief is geheel gratis en verplicht je tot niets.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten