Een boekenvraag daar wilde Ruud wel op antwoorden, maar niet op een vraag met de hashtag #50books. Hij las graag Engels en Duits, maar als je Nederlands sprak, sprak je Nederlands. Is er een goed Nederlands equivalent, waarom zou je dan een Engels woord gebruiken?
De boekenvraag over Duitse boeken is de laatste die hij voor #50books of voor hem #50books heeft beantwoord. Niet alle vragen hadden zijn interesse, al liet hij zich weleens uit de tent lokken. Dan vroeg ik door, volgde een weerbarstig gemopper en stond er ineens een uur later een heel lange blog live.
Als ik dan in mijn wekelijkse samenvatting de bochten te kort nam, ging hij flink te keer, maar verduidelijkte met veel geduld zijn mening als ik niet snapte wat hij precies bedoelde. Dat ook weer. Een blogger zoals er maar weinig zijn: een duidelijke mening die hij ook zonder schaamte aanpaste als je een flinke discussie met hem voerde.
Er zijn maar weinig mensen die dat kunnen en durven. Daarvoor moet je je op je kwetsbaarst laten zien en dat doet niet iedereen. Net als dat hij je zo prachtig kon dollen.
Ik erger mij er altijd een beetje aan als mensen zeggen dat ze komen op een meeting en dan op het laatste moment afzeggen. Veel tweetups hebben daar een handje van. Toen ik de tweetup in Almere organiseerde, kwamen er een handje afzeggingen, waaronder Ruud. Hij tweette dat hij het niet ging redden en wenste ons veel plezier zonder hem.
Ik antwoordde dat ik het jammer vond, maar wenste hem een fijne dag verder. Een halfuurtje later stond hij voor mij. ‘Maar je zou toch niet komen’, zei ik verbaasd. Hij lachte hard en vond het mooi dat hij mij te pakken had gehad. ‘Natuurlijk kom ik’, zei hij. ‘Ik verveelde me alleen in de trein hier naar toe’, grijnsde hij.
Net als de tweetup later in Houten. Ik kwam veel later binnen, maar ik genoot van de verhalen van Ruud. Eigenlijk niks anders dan wat hij blogde. Alleen had ik altijd wat moeite bij zijn blogs het einde te halen. Nu zat ik gekluisterd aan zijn lippen.
Alle ellende kwam even voorbij, maar hij vertelde het net als alle andere dingen die hij vertelde. Ze waren niet zielig, ze waren gewoon Ruud. Hoorden bij hem, net als het eeuwige been, de Belastingdienst en dat hij zijn gezin bewust uit de blogs hield. ‘Dat is een ander leven en dat hoeft niemand te weten’, zei hij.
Net als hoe hij de ideale samenleving zag. Iedereen gelijk, armoede bestrijden door iedereen hetzelfde te geven en zo de wereld een stukje gelukkiger te maken. Een wereld die ik als heel utopisch beschouw, maar die zoals Ruud het vertelde eigenlijk heel logisch was.
Net als de eerste keer dat ik bij Ruud zat. In het theater bij Jacob Jan Voerman, de try out in Utrecht. Hij zat prominent achterin, we schoven aan en bespraken alles alsof we een boek bespraken. Het gesprek kronkelde net zoals we op twitter deden en zo gingen we ook uit elkaar.
Jammer dat hij er niet meer is. De online aanwezigheid. Als je hem een tweet stuurde, reageerde hij binnen een paar minuten.
Zeker als het om boeken gaat, had ik het idee nog zoveel van hem te kunnen leren. Het gemopper stimuleerde juist na te denken. Na te denken over je eigen vraag of antwoord, terwijl hij openstond voor het weerwoord. Weinig mensen die zo omgaan met een mening, terwijl ze zelf een heel duidelijke mening hebben.
Ruud, ik mis je nu al want ik weet zeker dat je op deze blog wel wat op te merken zou hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten