Het is 4 maanden geleden dat Saartje niet meer kon lopen vanwege een rughernia. Ik heb er niet meer over geblogd omdat er niet echt nieuws te melden was. Voorzichtig hebben we het rondje lopen iedere keer wat uitgebreid.
Uiteindelijk loop ik het oude rondje weer. Dat heeft nog wel even geduurd voor ik weer het hele rondje durfde te lopen, maar nu hobbelt ze vrolijk mee.
Zeker, het is niet meer de oude, vlotte pas. Al heb ik het idee dat ze nog altijd vorderingen maakt. Het gaat langzaam maar zeker steeds beter. Maar dat zegt niet dat ze weer helemaal de oude is. Ze loopt soms nog erg slordig. Lijkt zich er niet zo druk over te maken.
Bij het poepen kromt haar rug best vreemd. Net als dat haar pootjes schudden bij het plassen. Dingen die wel langzaam afnemen, maar of het helemaal verdwijnt… Ik weet het niet.
Soms vind ik dat wel jammer. Dan vraag ik mij af of ze ooit weer de oude wordt. Tegelijkertijd ben ik heel blij dat ze loopt en geen pijn heeft. De tijd zal het leren. Zou ze bijvoorbeeld een flinke strandwandeling kunnen hebben?
Dan kom ik thuis van het lopen en snuffelt heerlijk verder. Het is niet meer die hond die uitgeput in haar mandje ploft. Het springen op de bank gaat steeds behendiger. Al bengelt ze soms met de pootjes als ze halverwege de bank heeft weten te komen.
Allemaal dingen die vertellen dat het beter gaat dan ooit. Al is het niet goed voor de rug, maar als we daar tegenin gaan, heeft niemand een leven. Daarom laten we het maar zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten