De toren (bovenste 2 geledingen) van de Sint Jacobus van een grotere afstand gezien
Aanvankelijk vond ik het een lelijke toren, de onderbouw is mooi en trekt goed in het oog, maar dan volgen 2 veel te korte geledingen. De middelste lijkt in elkaar geperst en de laatste geleding onder de enorm hoge torenspits is zeshoekig van vorm. Toen ik er een paar weken terug vlak langs liep, bedacht ik dat de 2 geledingen te dicht op elkaar zitten. Je zou verwachten dat ze veel hoger zouden zijn. Nu komen ze enigszins gedrongen over op de toeschouwer.
Verder perspectief
Toch klopt die eerste indruk niet, heb ik ontdekt. Zeker vanuit een verder standpunt gezien, breken de 2 relatief korte geledingen de lengte enorm en wekken zelfs de indruk dat de toren hoger lijkt dan ze is. Bovendien bevat de toren allerlei speelse neogotische elementen, onmogelijke deurtjes, raampjes en dakkappeltjes. Een lust om bij te fantaseren.
De achterkant, gezien vanaf de Willemstraat (over het muurtje)
De kerk is verder van buiten een feest voor het oog. Ik ben vanmiddag in de pauze maar eens rond het gebouw gelopen. Zeker ook de achterkant van neogotische bouwwerken, vind ik heel leuk om te zien. Het is bijna nooit het belangrijkste gezichtpunt van de kerk, alle aandacht wordt opgeeist door de facade aan de voorzijde van de kerk, vaak in combinatie met een indrukwekkende toren.
Achterkant
De achterkant van de Jacobuskerk in Den Haag, aan de Willemstraat wordt niet weggenomen door een huizenrij. Alleen een hoge stenen muur begrenst de achterzijde van het godshuis. Een klein speels torentje zit tegen het koor aangebouwd, maar dat hoort niet bij de kerk, maar bij een kapel die er vlak achter gebouwd is. Vervolgens is aan de straatkant een huis gebouwd, waar in vroeger tijden flink wat priesters hebben gezeten en nu waarschijnlijk een oudere pastoor een eenzaam leven slijt.
Het huis dat aan de kerk grenst aan de Willemstraat
Ik stond zo te kijken naar de neogotische schoonheid. Het bruine baksteen, de goedkope oplossingen die soms bedacht zijn, zeker op plekken waar het oog moeilijk bij komt. Tegelijkertijd is het alles gemaakt met een enorme dosis creativiteit. In het rustige straatje liep een jong rood katertje in mijn richting. Hij drentelde traag in mijn richting. Stond eventjes naast mij stil en gaf kopjes tegen mijn been. Het dier probeerde mijn aandacht te trekken, liet zich even strelen, maar liep weer van mij weg, in de richting van de deur van een huis. Ik volgde niet snel genoeg en hij liep weer terug van de deur naar mij en liet zich weer aaien. Hij wilde naar binnen, maar ik beschikte niet over de sleutel.
De zijkant van het huis (links en het torentje bij de kapel)
Even wenste ik mij een kat te zijn. Over het hoge muurtje te springen en dan de neogotiek in te balanceren, over de dakgoten en dan het dak op, voorzichtig in de richting van de dakruiter. Maar hij droomde daar niet van, wilde gewoon naar binnen, wat eten en even een tukkie doen. Zo leeft ieder in zijn eigen wensenwereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten