Op het station Almere Centrum is een nieuwe fietsenstalling. Een campagne waarbij iedere dag een papiertje aan mijn fiets bengelde, attendeerde mij hierop. De plek waar mijn fiets nu stond, mocht vanaf maandag 15 maart niet meer worden gebruikt.
Mijn fiets zou vanaf die dag in de prachtige fietsenstalling 50 meter verder gestald moeten worden. Het pijltje op de folder suggereerde dat ik vanaf maandag slechts een paar stappen verderop mijn fiets mocht wegzetten. De nieuwe fietsenstalling was de mooiste van Nederland en zelfs gedeeltelijk overdekt.
Balanceren
De fiets zou vanaf die dag veilig en droog staan. Geen toestanden meer rond dat stationsplein, struikelen over fietsen en smalle paadjes waartussen je moet balanceren tussen de omgevallen fietswrakken door. Er zou een klein paradijsje ontstaan.
Enig nadenken nadat ik halverwege op weg naar huis het papier tussen mijn fietsspaken had weg losgewrongen, leerde mij dat het helemaal niet zo ideaal was. De fietsenstalling staat voor mij aan de andere kant van het station. Daar kun je fietsend niet komen. Je moet omrijden en geen 50 meter, maar toch snel een meter of 300. Dat kost snel een paar minuten extra.
Net gehaald
Ik merkte het gisteren onmiddellijk, de trein die ik moest halen, haalde ik maar net. Maar mijn fiets stond droog onder het station, vlakbij een pilaar van de spoorbrug.
Bij aankomst terug regende het. Ik liep tevreden naar mijn fiets. Deze stond immers droog. Ik had niets te vrezen. Geen nat zadel meer en de fietstassen bleven ook ontzien. Ik liep in de richting van mijn fiets de stalling binnen. Mijn fiets stond precies onder de scheiding tussen twee balken. Een grote waterstraal viel naar beneden en spatte midden op mijn zadel uiteen. Het leek wel of iemand een emmer leeggooide boven mijn fiets. Het water gutste langs mijn fietstassen. Een koude douche viel op mijn rug toen ik de fiets uit het slot haalde en de ketting moeizaam los wrong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten