'Ach,' zeiden ze bij het verleiden, 'als je marathons loopt dan is de trailwalker een makkie.' Eerst dacht ik nog dat het om een estafetteloop ging, dus met z'n vieren 100 kilometer in totaal. Dan is 25 kilometer voor een doorgewinterde langeafstandsloper als ik een kippeneindje. Zo liep ik zondag nog het afstandje gewoon als trainingsrondje. Ik heb twee marathons gelopen en wil dit jaar dolgraag weer de mooiste marathon van Nederland hollen in Rotterdam.
Op eigen benen
Maar de 100 kilometer moet je met z'n vieren tegelijk afleggen, dat is dus 400 kilometer in totaal. Dat is andere koek. Bovendien is hardlopen ook iets heel anders dan gewoon lopen. Hardlopen veroorzaakt mij zelden blaren, maar 15 kilometer gewoon lopen is genoeg om heel zere voeten op te lopen. Dat weet ik uit ervaring.
En toch doe ik mee met de Trailwalker. De oorzaak is de verleiding, het niet volmondig 'nee' zeggen en het eigenlijk best leuk te vinden. Ze zochten een maatje, een buddy. Iemand om tegenaan te leunen als het zwaar wordt. Iemand om mee te huilen als de voeten zo zeer doen dat ze niet meer vooruit komen. Iemand om tegen te schelden als de vermoeidheid ze chagerijnig maakt. En ze wilden mij!
Ze keken me heel lief aan en verleidden mij uiteindelijk. En ik zwijmde weg in een vlaag, een vlaag van verstandsverbijstering en zei 'ja'. Ik zei het niet direct, daarvoor vond ik de verleiding veel te leuk. Ik liet het mijn toekomstige teamleden gewoon nog een paar keer vragen. En wat is dat een heerlijk gevoel als jij het al weet, maar zij nog niet weten.
Eerst wachtte ik mijn proeftijd af en zei: 'ja'. Daarom doe ik mee met de Trailwalker.
Lees de blogs van mijn teamgenoten op 2010.trailwalker.nl >>
Geen opmerkingen:
Een reactie posten