Ze mocht een feestje geven op haar zestiende verjaardag. Voor het eerst organiseerde ze het zelf. Haar ouders zouden bij een tante overnachten en haar broer en zus zouden gaan stappen in Groningen. Zo had ze het rijk alleen. Zij en haar vrienden.
Ze zou ook Tim uitnodigen. De leukste jongen van de klas. Volgens Marije vond hij haar ook leuk. Hij komt zeker, had Marije gezegd. Zeker als je Martijn erbij uitnodigt. Ze was geen vrienden op facebook met Martijn. Wel met Tim. Nog niet zo lang, maar dat gaf niet. Marije vond Martijn leuk. ‘Het komt allemaal goed’, zei haar beste vriendin.
Er was plaats voor 20 gasten. Ze kreeg wat geld van haar moeder, met haar broer zou ze boodschappen doen. Hij kon autorijden. Ze vroeg zich af wat ze aan zou trekken. ‘Vergeet je vrienden nou niet op tijd uit te nodigen’, had haar moeder gezegd. ‘Het is al over een maand en op vrijdagavond is iedereen erg druk. Dat weet je.’
Het was nog vakantie toen ze de uitnodiging verstuurde naar haar vrienden. Via facebook. Al haar vrienden deden het. Zo kon je snel en makkelijk iedereen op de hoogte stellen van je feestje. Ze wist niet beter. Alles keurig ingevuld. Adres, tijdstip – vanaf 22.00 uur – en de wensen voor het cadeautje.
De reacties druppelden binnen. Marije deelde de uitnodiging met haar vrienden, zodat Martijn zou komen. Als Martijn kwam, dan bleef Tim niet achter. Ze tuurde elk uur op het scherm. Geen Tim. Zijn reactie bleef weg. Ze herhaalde de oproep. Zou hij het gemist hebben. Misschien was hij met vakantie.
Nog steeds geen reactie. Al verbaasde het haar dat het aantal mensen dat zou komen, groeide en bleef groeien. Elk uur leken er 100 mensen te zijn toegevoegd. Het zal wel een foutje zijn van facebook, dacht ze. Maar 10.000 mensen was wel heel erg veel. Haar moeder had gezegd dat ze 20 vrienden mocht uitnodigen.
Tussen al die reacties zocht ze naar Tim. Haar feestje kreeg ineens de naam ‘Project X’. Ze zocht op internet wat het betekende. En zag de film van het feestje dat uit de hand liep. ‘Kom allemaal naar Merthe’, schreeuwden sites. De site volkomenkut.nl nodigde iedereen van harte uit op haar feestje. Haar naam stond erbij en hun adres.
Ze hadden het ook gezien, zei de politieman toen ze samen met haar vader zich bij het bureau meldde. ‘Als u niet bij ons gekomen was, waren wij bij u gekomen’, zei hij. Hij trok aan zijn snor, haalde er een collega bij. Het werden er steeds meer. ‘Dat zijn er heel wat, 20.000 mensen’, zei zijn collega. ‘Zouden ze allemaal komen?’ vroeg ze zenuwachtig. Dat waren evenveel vrienden die ze mocht uitnodigen, maal duizend.
Ze ging met haar ouders mee naar haar tante. ‘Weet niemand waar dat is?’ had ze nog gevraagd. ‘Ze hebben ons verzekerd dat er niks gebeurt.’ Voor de zekerheid stond er een politieauto voor het huis van haar tante. Daar zag ze hoe de duizenden jongeren door haar dorp liepen. De verkeersborden vlogen door de lucht. Een steen vloog door de ruit van de supermarkt. De dronken menigte stond buiten met de kratten bier. Een jongen liet een koud knakworstje in zijn mond glijden. ‘Waar is dat feestje’, schreeuwden ze. ‘Hier is dat feestje.’
Op de achtergrond zag ze hem. Hij was het. Ze wist het zeker. Het was in een flits, maar lang genoeg om hem te zien. Hij gooide een fiets in de richting van het ME-busje. Het metaal kletterde op het wegdek en gleed tegen een geparkeerde auto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten