‘De vieze man.’Ik wees naar het scherm waar Kees van Kooten op stond in de bekende vermomming van de vieze man. ‘Ronselaar studentes weer actief’ stond bij de foto. Het was de kop van een artikel in Ad Valvas. In de damestoiletten van de universiteit hingen briefjes waarin een man gratis inwoning aanbood. Het moesten wel mooie meisjes zijn die reageerden. Over eventuele tegenprestaties zweeg het briefje. Misschien was kijken genoeg.
Ik deed de vieze man na. ‘Ken je dat gevoel’, zei ik met een Haags accent op fluistertoon. ‘Dat je met je benen zo van een paal afglijdt?’ Hij keek me verbaasd aan. ‘Dat gevoel van ballen in de buik.’ De fluisterstem kwam nu vanachter mijn huig. Mijn collega keek mij nog verbaasder aan. Dergelijke taal was hij niet van mij gewend.
‘Dat is Kees van Kooten, van Van Kooten en De Bie.’ Daar had hij inderdaad weleens van gehoord maar in de eerste helft van de jaren ’90 was hij te jong geweest. Zodoende kreeg het duo niet de kans te beklijven bij hem. Ik zocht het fimpje van de lantaarnpaal op. Zondagavond. Mijn ouders gingen om 8 uur naar bijbelkring. Broertje en zusje op bed. De televisie stiekem aan en de twee namen met mij de week even door.
Ik besefte dat ik nog even mocht genieten van het toetje uit een gouden televisietijdperk. Zo’n tweetal als Kees van Kooten en Wim de Bie is er niet meer geweest. Wat zij deden, was revolutionaire televisie in alle eenvoud. Bij het ondergaan van die zon, mocht ik nog even aan het strand meekijken. Al was het stiekem. Vieze mannen loerden overal. Dan moest hij ineens uit omdat mijn moeder haar bijbeltje vergeten was of de concordantie.
Ik dacht terug aan de uitzending van Van Kooten en De Bie dit voorjaar. Een terugblik. De Bie vertelde hoe hij in een winkel stond en een vader met zijn dochter trof. Het kind was een jaar of 20. ‘Dat is De Bie van Van Kooten en De Bie’, zei de vader. Het meisje keek hem aan met een verbaasde blik. Net zo’n verbaasde blik als mijn collega. ‘Dat is goed’, zei De Bie. ‘Straks weet niemand meer wie we waren. Zo hoort het ook bij televisie’.
De foto van de Vieze man bij het bericht in Ad Valvas was duidelijk van iemand die geen binding had met het lezerspubliek van Ad Valvas. Het merendeel is namelijk student, onder de 20 jaar en weet helemaal niks van Van Kooten en De Bie. Ze zullen even glazig kijken naar de man met het vette haar als de rest van hun generatiegenoten.
Deze week vond ik bij de uitverkoop van de bibliotheek een dvd met fragmenten van Van Kooten en De Bie. Van geilneef tot naaimachine, heet het. Dat verwijst naar een ouder deel van hun oeuvre. Een deel dat ik ook nog niet ken. Hier zag ik beelden die ik niet eerder zag. De regelneef, een man die de toeziet op de naleving van regels. De geilneef die de hele dag geil is en een knoop in zijn geslachtsdeel krijgt. Bij elke vrouw die hij ziet, krimpt hij ineen.
Misschien was de geilneef nog een leukere foto geweest bij het bericht. Een afbeelding van de geilneef. Het tongetje dat snel naar buiten gaat bij het zien van een vrouw, als een adder. Elk moment kan hij toeslaan. Maar dan praat ik ook over iets dat voor mijn tijd is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten