Ineens groeide er een tomatenplant in de achtertuin. Tegenover de vuilnisbakken begon het met een onbeduidend plantje. We herkenden de blaadjes. Na het ruiken aan de blaadjes was het ons duidelijk: hier openbaarde zich een tomatenplant.
Hoe het ding daar gekomen is? Geen idee. Op de rug van een vogel. Meegenomen door een hond en bij nader inzien niet opgegeten. Of gewoon gezaaid door Doris. We weten het niet. Doris zaait alle pitjes die ze tegenkomt in de grond in afwachting tot ontkieming.
De plant groeide als kool. In de 3 weken dat de plant staat is hij van een onbeduidend scheutje in een heuse struik veranderd. Nu zitten er 2 trossen tomaten aan, punttomaten zo lijkt het op het eerste gezicht. Ze monden uit in een heuse druppel.
Alleen zijn ze zo groen als gras en de warmte laat te wensen over. Zo vragen we ons hardop af of er wel iets zal rijpen. De herfst nadert met rasse schreden en de mooiste dagen lijken voorbij. Wie weet komen er nog een paar mooie dagen.
In het andere geval laten we ze in huis rijpen. Dat kan ook. Alleen is het resultaat wel afwachten. Hopelijk smaken ze beter dan het late tomaatje dat we vorig jaar binnen lieten rijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten