Bij een strandje aan het Weerwater staat een gedicht op de muur van het strandhuisje. Er staat:
Zo wat zie jij er goed uit!
Als ik geen tekst
op een muur was
zou ik naar je fluiten!
Daaronder staat een jongen met een gitaar afgebeeld en in priegellettertjes onderin is het ondertekend met: ‘We need culture’.
Het is een vers dat pakt en je even stilzet. Als ik een rondje Weerwater hol, kijk ik altijd even naar de regels en denk er een stukje over. Heerlijk om zo je voeten achterna te rennen en de regels nog een paar keer over je tong te laten rollen.
Ik moest eraan denken bij het lezen van een gedicht van Leo Vroman. ‘Voor wie dit leest’ , heet het. Uit het gedicht spreekt een verlangen om uit het gedicht te komen. Het gedicht dat mens wordt en een dialoog aangaat met de lezer. De liefde die de dichter in het gedicht legt, leest de lezer weer wakker. Het verlangen dat dan spreekt, is het verlangen van de dichter.
Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn
en door de letters heen van dit gedicht
kijken in Uw lezende gezicht
en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.
Ik vond het zomaar in een boekje, een bundeling van 3 jaargangen Singel 262. Eigenlijk staat er hetzelfde als op het muurtje. Iets dieper uitgewerkt. Tussen een flirt en liefde vloeit er flink wat water door de Rijn. Het gedicht dat leeft en liefheeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten