We zijn het niet gewend. Met onze hondjes is er eigenlijk nooit iets. Nu ligt er eentje gevloerd en komt ze niet meer vooruit. We maken ons zorgen. Het is net 8 uur geweest en Inge gaat op onderzoek uit. Dé autoriteit als het om teckels en hernia’s gaat, is drs. Dorit Aharon uit Noorden. Zij is orthomanuele dierenarts en weet alles van ruggen, wervels en gewrichten. Ze heeft een methode ontwikkeld om hernia’s bij dieren succesvol te verhelpen. Zonder opereren.
Het nadeel van zo’n autoriteit is dat er bij zulke artsen altijd een wachtlijst is. Iets na 9 uur belt Inge haar op. We horen dat we pas over een week terecht kunnen op dinsdag. We komen op de wachtlijst. Mocht er eerder een plekje vrij zijn, dan kunnen we eerder terecht. Zo zitten we extra in spanning. Mogelijk valt de schade mee. Poepen is gelukt, het wachten is op de plas.
Ik vertrek naar Oosterhout. Inge heeft gelukkig vakantie en is zodoende bij Saartje. Geluk bij een ongeluk. Al kom je dan niet echt aan uitrusten toe. Het probleem: Saartje wil niet plassen. Bovendien willen ze woensdag heel graag naar de tentoonstelling van Harry Potter in Utrecht. Wat moeten ze?
Een bijzondere dag. Hij glijdt voorbij. ’s Avonds weinig verbetering. Op Facebook is een discussie losgebarsten. Onmiddellijk naar de dierenarts met de hond. Heb je geen vervoer? Neem een taxi. Wat maken die paar tientjes uit op de totale kosten. Het lijkt wel alsof geld dan meer iets uitmaakt. Als je hond ziek is, moet je rennen, hollen en vliegen.
Natuurlijk zijn we bezorgd. Zeker ook omdat ze de hele dag niet geplast heeft. Zou ze toch meer verlamd zijn dan we dachten? De zwaarste gradatie van de hernia. Ze drinkt ook niet. Eten gaat zoals altijd, maar het broodnodige vocht, dat neemt ze niet. Nog even de nacht afwachten. We hopen maar het beste.
Lees verder: Klik-klak heupjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten