Dan ben je de laatste beukenbossen door van de Veluwe. We zien het bordje naar Harderwijk en ik vraag welke weg we zullen nemen. Als we hier afslaan zullen we langs de zandverstuiving fietsen. Het is ietsje om, maar ook heel erg mooi, beloof ik.
Wat een beleving als je uit de bossen de zandverstuiving in fietst. Van de schaduwrijke bomen rij je ineens in de overdadige ruimte. De zachtglooiende heuvels geven het landschap iets geheimzinnigs.
De Sahara in het klein. Voetsporen in de vorm van kuiltjes en ribbeltjes van de wind in het zand. Het fietspad is overwaaid door het zand. We moeten uitkijken in de afdaling en bij het stijgen dreigen we vast te lopen.
Op een zandheuveltje zit een stelletje. Het is een ouder echtpaar. Ze zitten er knus alsof ze net verliefd zijn. En kijken de verte in tegen de rand met naaldbomen. Wij slingeren achter elkaar door het bijzondere landschap. Ik krijg er geen genoeg van.
Als we verderop de kans krijgen om de uitkijktoren te beklimmen, dan doen we dat. Dit is veel te mooi om te laten schieten. Al is toch weer anders als je bovenaan staat. Het gevoel van zojuist toen we er doorheen fietsten, is er niet meer.
Dan te bedenken dat een groot deel van de Veluwe ruim 100 jaar geleden zo’n verstuiving was. In het Nationaal Park verderop is bijvoorbeeld bij Kootwijk ook een deel van de verstuiving nog te zien. Al oogt het zand hier zoveel lichter dan daar. Misschien is het de droogte of het felle licht van de zomer. Het oogt anders, indrukwekkender.
Fietsvakantie 2016
In augustus 2016 maakten Doris en ik een mooie fietstocht door Nederland met als bestemming: Twente. Elke week op vrijdag schrijf ik een stukje over deze bijzondere fietsrit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten