In zijn roman De wolkenmuzikant schrijft Ali Bader over de Irakese cellist Nabiel. Nabiel merkt ergens op dat hij in Brussel in een lastige positie terechtkomt. De Belgen mogen alles zeggen over hun land, ook in negatieve zin. Maar zodra hij als vluchteling iets negatiefs zegt, krijgt hij kritiek.
| Ze hielden van je als je van hun land hield, maar als je net als de Belgen je afkeuring uitsprak over hun land, dan viel er een ijzingwekkende stilte en zeiden ze tegen je: ‘Je mag je gelukkig prijzen dat je hier bent. In een ander land zouden ze je terugsturen naar de hel waar je vandaag gevlucht bent.’ (92) |
Hij moet niet klagen. Hij moet gelukkig zijn dat hij hier mag wonen. In een vrij land en dat hij mag zeggen wat hij wil. De arrogantie die hieruit spreekt vanuit de Belgen. Zij mogen wel alles vinden van hun land, maar een buitenstaander moet niet klagen en alles maar slikken.
Een mooie vergelijking van de verteller. Je kunt de lijn in 1 keer doortrekken naar Nederland waar eenzelfde klimaat heerst. Asielzoekers vluchten uit een benarde situatie, maar krijgen in het land waar naartoe ze gevlucht zijn evenmin een volwaardige status.
Een pijnlijke gewaarwording. Een kijk op onze samenleving vanuit een vluchteling is meer dan welkom en helpt ons ook om beter naar onszelf te leren kijken.
Ali Bader: De wolkenmuzikant. Uit het Arabisch vertaald door Richard van Leeuwen. Amsterdan: Uitgeverij Jurgen Maas, 2017. ISBN: 978 94 91921 32 2. 107 pagina’s. Prijs: € 16,95..Bestel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten