Mammoeten en een binnenzee

Voor een dichtwedstrijd schreef ik een gedicht over een binnenzee. Een toekomstbeeld dat even ver teruggaat als vooruitwijst met alle klimaatveranderingen in het vooruitzicht.

Mammoetenzee

morgenochtend vroeg

een speels mammoetenkind springt

in de binnenzee

voor de kust achter de dijk

glimlachen zon en water

kijk hoe het jong gaat

zijn slagtanden grinniken

tegen het water

de zwembandjes om

de buitendijk hoog houdt het

klimaat wel tegen

de golfjes brabbelen licht

terug naar zon en water

niemand vreest nog iets

tot mamamammoet opdoemt

slagtanden glimmen

Merel of engel

Bij het concert zingt een merel. Het is aan het einde als toegift. De organist speelt Bach en componisten onder invloed van Bach. Dan - na het applaus - zingt de merel. Ik staar omhoog naar het instrument. Vlak onder het kerkgewelf zingt een engel. De lange zwarte haren, de oranje mondhoeken. Het klinkt hemels.

In de kerk fluiten andere merels mee. Blackbird. De zonnestralen stralen de zomerdag op het blauwe orgel. Nog mooier dan het al is. Hooguit de nachtegaal, die fluit soms mee met de Rossignol.

blonde haren

wapperen een glimlach

een oranje knipoog

Uitkijken! - of Den Treek

verborgen in grond

de omgevallen bomen

bos uit de ijstijd

de stammen ringen jaren

vol kou, vocht en regenen

een nieuwe ijstijd

wacht de stoppende golfstroom

bezwete angstdroom

het stervende hout

takken deinen dodelijk

traag op de ijswind

niemand doet er iets tegen

verlamd vliegen vliegtuigen

over de rampplek

staat het boordevol bordjes

pas op voor de wolf