Blauwe fietstassen

Al een tijdje verloor ik op mijn fietsritten dingen uit de fietstas. Ik hoorde dan een zachte plof als ik over een hobbeltje reed. Dan stopte ik, keek om en zag een bundeltje in elkaar gewikkelde plastic tassen liggen of mijn regenbroek. Een keer lag zelfs mijn zware hangslot vlak na de hobbel bij een bruggetje.

Dat kon niet zo langer, dat wist ik ook wel. Ik vervoerde de laatste tijd de boodschappen niet meer in mijn aftandse fietstassen uit vrees dat ik kapotte eieren op het fietspad zou zien liggen. Die zouden niet meer op te rapen zijn en dan verloor mijn zuinigheid het echt van de gierigheid.

Nadat ik van de Lidl huiswaarts keerde met een loodzware turkentas achterop en een heggenschaar geklemd tussen mijn benen, wist ik het. De doos met eieren hing vervaarlijk scheef in de tas en had er ieder moment uit kunnen donderen. Ook de schaar tussen de benen was niet ideaal om er ook bij te trappen. Dus, hij moest er maar komen: de nieuwe fietstas.

Inge had gehoord dat er op de markt wel een goedkoop mannetje stond en zo ging ik vanmiddag met Doris eventjes de markt over. We vonden hem snel, zoveel fietsen en fietstassen, dat kon niet missen. Ik verkeerde even in dubio om toch niet de goedkopere katoenen zou nemen, maar de felblauwe waren wel drie keer zo groot, of zoals de marktkoopman aanbeval: '66 liter tassen'.
Hij had alleen blauwe en het waren de laatste. 'Ik had er vijf meegenomen', vertelde de marktkoopman erbij. Toen ik thuis kwam en de tassen liet zien aan Inge, werd ze stinkend jaloers. 'Die wil ik ook', riep ze uit toen ik de tassen op mijn achterrrekje monteerde. Eerst verkeerd om, maar dat hoort bij nieuwe tassen. De reflexiestrepen horen achter, ontdekten we.

Wel een beetje een vlag op een modderschuit, de nieuwe fietstassen, maar alles past er in. Niet alleen de bundeltjes plastic tassen, het kettingslot en de regenbroek. Zes broden passen er makkelijk bij, net als een flinke trits pakken melk, potten chocoladepasta en colaflessen. En ik ben er hartstikke trots op, want magneetjes in de flappen zorgen ervoor dat ze niet kunnen inregen en ze hebben een heel stevige bodem. Kortom, ik kan weer over een hobbeltje rijden met een doos eieren zonder dat er iets gebeurt. Ik hoef er zelfs niet meer bang voor te zijn.