Even bekruipt mij het zondagavondgevoel van weleer. Aan twitter te zien, hebben meer mensen daar last van. De zondagavond met Van Kooten en De Bie. Ik mocht het niet zien van mijn ouders, maar wilde dolgraag. Op zondag werd geen televisie gekeken. Alleen Songs of Praise op de BBC. Maar geen Van Kooten en De Bie.
Maar als ze naar de zondagavond bijbelkring gingen, sloeg ik toe. Ze verlieten meestal het huis rond achten. Dan wachtte ik geduldig tot het journaal voorbij was. Geen reclame en dan kijken. Of ik keek stiekem op het oranje zwartwit-tv’tje op mijn slaapkamer. De tv was eigenlijk bedoeld voor de tweedehands Atari-spelcomputer. Maar op zondagavond flikkerde het beeld in alle toonaarden of zag ik schimmen in de sneeuwstorm bewegen. Maar ik had het gezien.
Pas na lang dralen werd het oogluikend toegestaan. Een soort gedoogbeleid. Ik was (bijna) 18 en mocht Van Kooten en De Bie kijken. Mijn vader keek soms mee. Hij lachte het hardst. Precies op dat moment brak het laatste seizoen aan.
En de typetjes kwamen voorbij: Dirk, de dames Veenendaal, dr. Clavan en al die anderen. Op mijn vers aangeschafte kleurentv keek ik naar het VPRO-duo. Wat was ik onder de indruk. Voordat ik er goed van genoot, was het voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten