Lena Dunham voldoet in Not That Kind of Girl aan alle clichés waar veel vrouwen aan lijden: ze zijn gek op eten en mannen. Dat ze zich daarbij erg mutserig gedragen, lijkt eerder een gegeven dan een cliché te zijn.
Zo besluit ze veganist te worden nadat een koe naar haar knipoogde. Niet om een vlieg van zijn ooglid weg te krijgen, maar als een teken van aanwezigheid van bewustzijn.
Het volgende geldt ook voor haar eetlust. Ze verwijt het zelf aan de emoties. Hierbij wordt ze ook nog eens gesteund door een trouwe groep vriendinnen. Ze is een emotie-eter, wil ze de lezer doen geloven, op de haar zo kenmerkende manier:
| Toen een vriendin van mijn moeder die ik nauwelijks kende overleed, at ik een gigantische panino onder het mom van rouwverwerking. (109) |
De zelfspot waarmee ze zichzelf wegzet, maakt haar kwetsbaar maar geeft het boek precies de humor die ik zo waardeer. Ze zet zichzelf op een prachtige manier weg en verdient daarmee respect en heel veel glimlachen.
Lena Durham: Not That Kind of Girl, Levenslessen om (vooral niet) op te volgen. Oorspronkelijke titel: Not That Kind of Girl – A Young Women Tells You What She’s “Learned”. Vertaald door Maaike Bijnsdorp en Lucie Schaap. Amsterdam: Meulenhoff, 2014. ISBN 987 90 290 9041 4. Prijs: € 19,95. 304 pagina’s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten