Vannacht was het alweer 11 jaar geleden. Dit jaar valt het precies op dezelfde dagen. Hemelvaartsdag viel toen ook op Bevrijdingsdag. Niemand wist dat het moment was aangebroken. Ze had al 2 nachten helemaal niet meer geslapen. De weeen bleven steken bij de benen en wilden niet effectief worden.
Om het te versnellen stak de verloskundige de vliezen door, maar het kind had in het vruchtwater gepoept. Daarom hals over kop naar het ziekenhuis. Ik vroeg de buurvrouw of ze de hond wilde uitlaten en we snelden naar het ziekenhuis. Daar maakte ik mij nog druk of we de auto wel op die plek kon parkeren.
Naar binnen. Afscheid van onze verloskundige. We vonden het zo jammer dat we het niet samen mochten afmaken. Het is etenstijd. Inge krijgt iets te eten. Attent als ze is, vraagt ze of ik ook niet wat kan krijgen. Snel hap ik in de 2 droge boterhammetjes die ik krijg. We dienen een hoger doel.
Een lange avond was het. De avond ging over in nacht. En daar gebeurde het. Floep, het laatste eindje ging razendsnel. De dokter die grapte. ‘En natuurlijk is het een…’ Eventjes de spanning erin hield. ‘Een meisje.’
Niet zo lang erna hield ik haar in mijn armen. Mijn dochter. Het was nog niet voorbij, een lange bewogen nacht. De dokter vertrok en moest een uur later weer terugkomen. Waarna ik een paar uur later alleen buiten liep naar de auto. De merels floten. Het werd licht.
Na een uur in bed schrok ik wakker met een enorme kramp in mijn kuit. Toen het kon, haalde ik ze op. We mochten naar huis. Buiten liepen we. De dag na Hemelvaartsdag en Bevrijdingsdag. Met z´n 3-en.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten