Kun je midden in een serie beginnen?

Hoe is het om midden in een serie aan een boek te beginnen? Kan het eigenlijk wel of verlies je teveel context van de andere romans om goed grip te krijgen op het verhaal? De Napolitaanse romans is een reeks waarin Elena Ferrante schrijft over 2 vrouwen: Elena en Lila. Beide vrouwen zoeken op hun eigen wijze hun weg in de dominante mannenwereld.

Daarbij vertelt Elena Ferena over het Italië vanaf de jaren ’50. De armoede in Napels, de kansen die vrouwen krijgen en de wereld onder arbeiders tegenover het intellectuele klimaat in de jaren ’70. Het is de tijd dat Germaine Greer en Simone de Beauvoir hun feministische boeken schrijven. Een periode waarin de voorvechters voor vrouwenrechten loskomen.

Lastig in te komen

Het is inderdaad lastig om goed in het boek te komen. Bovendien ervaar ik het soms net als iets te vrouwelijk. Het gaat dan over onderwerpen waar vrouwen zich heel goed in kunnen herkennen, maar waar ik als man van vindt dat ze wel een beetje overdadig aan bod komen. De bekommernissen over de opvoeding lijken soms echt een beetje teveel aandacht te krijgen.

Dat je midden in een serie begint, biedt een andere kijk op de personages dan wanneer je de 2 eerdere delen zou hebben gelezen. De ik-verteller Elena schrijft haar verhaal op aan de hand van de verdwijning van haar Lila. Het is een reconstructie waarbij alles wat ze nu vertelt, achteraf nieuwe betekenis krijg.

Proberen begrijpen

Elena probeert Lila te begrijpen, lijkt het. Daarom vertelt ze haar eigen verleden samen met dat van Lila. Ze kent deze vrouw al sinds haar jeugd in een Napolitaanse volkswijk. Deze geschiedenis komt mondjesmaat terug in het derde deel. In dit deel behandelt Elena vooral de periode van haar huwelijk met Pietro, een professor.

Ze spreekt Lila maar mondjesmaat, maar Elena weet toch een groot deel van het leven van haar oude stadgenote te vertellen. Ze doet dit bijvoorbeeld door Lila haar verhaal aan Elena te laten vertellen. Ze zitten samen op bed en Lila praat maar en praat maar, de hele nacht door.

Ik was een rustige luisteraar, liet haar praten. Sommige momenten van haar relaas raakten me erg, vooral als Lila’s gezicht en ook het verloop van haar zinnen plotseling smartelijk en nerveus verkrampten. Ik werd een sterk schuldgevoel bij mezelf gewaar, dacht: dit is het leven dat mij ook ten deel had kunnen vallen, en dat het niet is gebeurd, is ook haar verdienste. (158)

Het is de geschiedenis van een vrouw die in de fabriek werkt en in opstand komt tegen het gezag. Daar komt de roman goed los, onttrekt zich aan de beschouwingen en wordt het verhaal van een vrouw die vecht voor haar bestaan. Het is volgens de verteller de laatste keer dat Lila zo openhartig met haar spreekt. Dat buit ze uit.

Geen band opgebouwd

Persoonlijk had ik veel moeite om in de roman te komen. Waarschijnlijk omdat ik nog niet zo’n band heb opgebouwd met de personages omdat ik de 2 eerdere delen van deze reeks niet gelezen heb. Later in het boek komt steeds meer de drang om verder te lezen. Zeker ook als Lila haar geschiedenis vertelt in de nacht aan Elena. Dat komt ook door het onderwerp: de uitbuiting van fabrieksarbeiders, met name vrouwen.

Het huwelijk dat Elena beklemt, volgt daarna en dat verhaal grijpt je eveneens aan. Al blijft het een verhaal dat veel lange beschouwingen bevat die niet elke lezer pakken.

Elena Ferrante: Wie vlucht en wie blijft. De Napolitaanse romans 3: Vroege volwassenheid. Vertaald uit het Italiaans door Marieke van Laake. Oorspronkelijke titel: Storia di chi fugge e di chi resta. Amsterdam: Uitgeverij wereldbibliotheek, 2016. ISBN: 978 90 284 2667 2. 416 pagina’s. Prijs: € 24,99. Bestel

Een perfecte dag voor literatuur

Dit is mijn bijdrage over Wie vlucht en wie blijft van Elena Ferrante. We lezen dit boek bij Een perfecte dag voor literatuur van notjustanybook.nl. Lees de bijdragen van anderen in de reacties.

Bosbessen plukken (2) - het bos in een potje

We zetten de fietsen tegen een boom en lopen verder het bos in. Daar zijn ze. Nog niet massaal en nog wel heel erg klein, maar ze zijn er. We plukken en vinden dieper in het bos grotere planten met meer besjes eraan. Wat is dit genieten.

Al snel hoor ik de geluiden uit het verleden: de besjes die op de lege bodem van de bakjes vallen. Het geplof, soms meerdere roffels achter elkaar en het gekraak verderop. Dit is bosbessen plukken. Ik hoor de wind ruizen door de bomen. Soms komt een fietser voorbij of loopt een wandelaar over het pad. Maar verder zijn we hier alleen met de vogels en het geluid van de wind.

Dan hoor ik hoe verderop het ruisen van de wind omslaat in het vallen van de regen. Het klinkt wat zwaarder en heftiger. De bakjes zijn helemaal nog niet vol, terwijl er al meer bosbessen aan de struiken lijken het zitten. De regen komt nu bij ons en we schuilen onder de bladeren van de eikenboom.

Het onweer blijft weg, maar we worden behoorlijk nat. We besluiten het op te geven en de auto weer op te gaan zoeken. Over een paar weken gaan we het echt proberen. Dit was genoeg om het gevoel van vroeger op te wekken en het halve emmertje dat we meenemen is hopelijk voldoende voor 1 of 2 potjes.

Als we thuiskomen is het helemaal droog. Al zie ik wel door de achteruitkijkspiegel dat we de buien achterlaten in Baarn en Soest. De spullen pakken we weer uit. De fietsen gaan van de drager en de drager sleep ik weer het schuurtje in.

Het kleine zakje met bosbessen ziet er nog kleiner uit dan het zakje dat we meenamen uit het bos. 247 gram, zegt de weegschaal. Inge laat de bessen in het pannetje vallen, suiker erbij, koken en dan giet ze de jam in het potje. Het blijft bij 1 potje en heel klein beetje extra dat we meteen op een boterham smeren en opeten.

Wat heerlijk: je proeft het bos. Het wild, wat smaakt dit geweldig. De smaak van weleer rolt over mijn tong. De smaak van een middag plukken in het bos en dan die heerlijke jam. Dit potje moet een vervolg krijgen. Over een paar weken gaan we weer de bosbessen opzoeken. De smaak van bos en zomer.
Dit is het bos in een potje.

Bosbessen plukken (1) - een idylle

De idylle: het donkere bos, omringd door groen en vogelgefluit. Het geruis van de wind door de bladeren. En daar tussen de bladeren, het groen, over de zachte bodem lopen. Elke stap die je zet voel je je voet een eindje wegzakken in het laagje van vergaand blad, zacht mos en de takken die onder je voeten kapotkraken om uiteen te splinteren in duizend stukjes.

Dat gevoel lokt mij naar het bos. De geur van humus, een mix van rotting en pure zuurstof. Het leven dat in het bos zijn volle wasdom krijgt en het gevoel dat je overal om je heen het leven hoort. Dat is het bos optima forma.

De wens is dan ook om naar het bos te gaan om bosbessen te plukken. Onzeker omdat ik vorig jaar te laat was en dit jaar echt niet achteraan wil sluiten, gaan we nu tegen het einde van juni naar de groene bossen. Bij ons hier in de polder is de grond niet van zand en de zuurgraad komt niet hoog genoeg om dit kleine struikje ook maar een schijn van kans te geven.

Daarom zetten we de fietsen achterop de auto. Het kost weer wat moeite uit te vogelen hoe dat ook alweer moest. Ik ontdek dat ik de vorige keer 1 van de 2 staanders verkeerd om heb gezet. Ook zit de angst voor een tekenbeet er goed in, daarom spuiten we ons in met Autan, trekken de sokken over de lange broek heen en hebben lange mouwen aan.

Onderweg naar Baarn treft ons een stortbui. Het scheelt dat we een verkeerde afslag nemen en ook nog eens een verkeerde weg inslaan. Het is droog als we onze route weer gevonden hebben. We rijden weer waar we vorige zomer fietsten, langs Paleis Soestdijk, tussen Hilversum en Baarn.

Dan parkeren we de auto aan de rand van Baarn bij een groot landhuis, steken de spoorweg over en fietsen het bos in. De vogels fluiten en al snel zie ik de eerste bosbesstuikjes. Heel klein en laag bij de grond, maar geen enkele bes eraan.

Ik stap van mijn fiets af en wil verder speuren. Er zou toch wel wat te vinden zijn? Of zijn we echt veel te vroeg en hangt er nog geen enkel blauw besje aan de miezerige struikjes. Het bos is hier gemengd. Doris en ik weten dat de bosbes het beste gedijt onder de hoge dennenbomen. Daar is het blijkbaar licht genoeg.

Maar hier groeien ze ook onder de eikenbomen. We zoeken verder en vinden dan de eerste bessen. We eten ze op en proeven de bes. De smaak van het verleden is voor haar een nieuwe smaak. Je proeft er het bos in, zo kruidig is deze vrucht. Die smaak die zoet en zuur is, waarin je het mos proeft, de takjes en de rottende bladeren.

Dit is de bosbes.

Lees morgen het vervolg: het bos in een potje

Boek en muziek - #50books vraag 26

In Bert Natters roman Goldberg speelt de klavecimbelspeler Johann Gottlieb Goldberg een belangrijke rol. Deze Duitse muzikant uit de 18e eeuw is vooral bekend geworden door een compositie van Johann Sebastian Bach: Aria mit 30 Veränderungen BWV 988, beter bekend als de Goldberg Variationen.

Aria mit Variatonen

Ik lees het boek momenteel en ik laat mij door het verhaal leiden aan de hand van de Aria mit 30 Veränderungen. Het is een heerlijke combinatie. Lezen terwijl je muziek luistert. Als de muziek dan aansluit bij het boek dat je leest, is dat helemaal een intense leeservaring.

Lezen of luisteren

Overigens kan ik bij heel veel muziek niet lezen. Zo laat ik mij erg afleiden door muziek waarbij de tekst zich erg opdringt. Eigenlijk kan ik geen popmuziek verdragen bij het lezen. Ook is het lastig als ik naar wel erg intense orgelmuziek luister die meer van mij vraagt dan een aanwezigheid op de achtergrond. Dan moet ik kiezen tussen lezen of luisteren.

Van der Horst en Mulisch

Toch kan het ook zijn dat een bepaald nummer of muziekstuk intens verbonden is met een boek. Zo horen voor mij Harry Mulisch roman Het stenen bruidsbed en Anton van der Horst orgelvariaties ‘Christ lag in Todesbanden’ bij elkaar. Ze zijn ontstaan rond dezelfde tijd en bevatten allebei een strenge structuur en orgelpunt. Wat ze bindt is hun weerbarstigheid en strubbbelingen met het onderwerp, de vraag wie schuldig is in een oorlog, versus de opstanding van Jezus.

Boekenvraag 26

Dat brengt mij bij de vraag voor vandaag:
Denk jij bij een specifiek boek aan een bepaald muziekstuk of liedje?

En wat doe je dan als je dat boek leest of dat muziekstuk of liedje hoort? Sla je dan het boek open of luister je even naar het nummer? Ik ben benieuwd naar de antwoorden.

Blog mee over #50boeken

Schrijf een blog over de vraag van vandaag en laat hieronder in de reactie een linkje naar je site staan. Heb je zelf een idee voor een vraag? Ze zijn van harte welkom. Mail gerust een vraag of stel hem in via het contactformulier.

#50books

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Vanaf de eerste vraag doe ik regelmatig mee. Naar overzicht van alle vragen.

Lezende vaders - #50books antwoorden vraag 25

Las mijn vader eigenlijk wel, vraagt leesblogger Fokke zich af in het antwoord op de boekenvraag met welk boek je je vader echt blij zou maken. Na enig nadenken, ontdekt hij het: zeker zijn vader las. Hij las alles wat er los en vast zat over Den Haag. Hij zou dus zeker blij zijn geweest met een nieuw boek over de Hofstad.

Vaders boekenvoorkeur

Lalagè informeert eerst even bij haar vader of ze wel over zijn boekenvoorkeur mag bloggen. En het mag. Aan Vaderdag doet ze niet mee, maar gelukkig zijn er genoeg andere gelegenheden waarbij ze haar vader een cadeau geeft. Vaak is dat een boek, schrijft ze. Ze heeft het boekenwurmgen van 2 kanten meegekregen, dus de liefde voor het boek deelt ze zeker ook met hem.

Waar ze hem nu echt blij mee maakt? Ook haar vader houdt van het verleden en leest het liefste non-fictie of een geromantiseerd waargebeurd verhaal. Maar voor een goeie detective is hij ook te porren. Hij verslond de 3-delige cyclus van Stieg Larsson, terwijl zijn dochter blij was dat ze de delen uit had.

Spoorman

Jannies vader leeft niet meer, hij overleed 11 jaar terug. Hij was een echte spoorman, met een modelspoorbaan op zolder, boeken over treinen en met het hele gezin naar het Spoorwegmuseum in Utrecht. Als oud NS’er lieten de treinen hem nooit los. Hij zou zo mijn vader kunnen zijn.

Daarom somt ze een paar boeken op waarin hij zijn gelijk zeker bevestigd zou zien, zoals Verkeerd spoor: de crisis bij de NS van Kees Wessels. Jannie heeft zijn boekenverzameling nu in dozen op zolder staan en kijkt er eigenlijk nooit in. De romankeuze van haar vader sluit niet zo sterk aan bij haar liefde voor literatuur. Maar wie weet, struint ze nog een keer door zijn boeken van De Arbeiderspers om te zien of er nog iets bij zit.

Grote Bommelfan

De vader van Martha was een grote Bommelfan. Ze is zo opgegroeid met zijn uitspraken dat ze pas later ontdekte dat haar vader ze van iemand anders had, als u begrijpt wat ik bedoel. Ze zou zeker voor hem het Bommellexicon hebben aangeschaft voor Vaderdag. Overigens schrijft ze dat haar vader ook van Geert Mak, Willem Frederik Hermans, Harry Mulisch en Kees van Kooten hield.

Niek is in het verleden gedoken op zoek naar de foto van Fred al lezend op zijn zelf ontworpen en zelf geweven bank. Ze vond de foto van haar vader die ze niet anders kent dan als Fred. Een schot in de roos was Nieks gift van 3 fantasy boeken uit de reeks Boeken van de Zieners van Robin Hobb. Hij was zo enthousiast dat hij andere boekenreeksen van deze auteur leende van de bibliotheek.

Neil Gaiman

Wat zou ze Fred geven als hij nog leefde, vraagt ze zich af. Grote kans dat dit American Gods van Neil Gaiman zou zijn. Natuurlijk wel in vertaling want in zijn vrije tijd las haar vader lekker in het Nederlands. En gelijk had hij.

Net als de vader van Niek, las Ali’s vader alleen vertaalde boeken. Dat was overigens geen enkele belemmering voor hem. De leesgenen heeft Ali van haar vader geërfd, schrijft ze in haar blog over boeken voor vader. Ze heeft zijn bibliotheek mogen lezen en regelmatig kwam daar een nieuw boek bij omdat haar vader geabonneerd was op Boek & Plaat. Zo maakten ze samen kennis met de boeken van James Clavell, James Michener, Frederick Forsyth en Konsalik.

Detective

Ze hem daarom zeker een detective of thriller geven van Dick Francis of Linda Fairstein. Hij zou dat zeker waarderen, denkt ze. Deze schrijvers kunnen verhalen zo beeldend maken en meeslepende personages creëren. Dat zou haar vader zeker waarderen. Het zijn namelijk precies het soort boeken waarmee Ali is opgegroeid.

Wat geef ik zelf eigenlijk voor een boeken aan mijn vader. Een paar jaar terug gaf ik hem een paar boeken die mij wel wat voor hem leken. Ik was erg enthousiast over Paul Theroux’ De grote spoorwegcarrousel en ook over de verhalen van F.B. Hotz. Ik gaf ze hem, maar volgens mij moeten ze nog steeds gelezen worden.

Spoorwegatlas

Wat succesvoller was ik toen ik hem de Spoorwegatlas gaf. Hij is een oude spoorman en daarmee ook gek op boeken over treinen. In die atlas schijnt hij wel enige dagen gebladerd te hebben, net als in de oude Bosatlas die ik hem erbij gaf.

lees morgen de nieuwe boekenvraag.

#50books

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Vanaf de eerste vraag doe ik regelmatig mee. Naar overzicht van alle vragen.

Gestolen boek

Als Joachim op weg is naar de toneelschool, passeert hij altijd een boekwinkel. Hier vindt hij een boek dat hij dolgraag wil hebben: LIFE. Das Zweite Jahrzehnt (1946-1955). Hij heeft geen oog meer voor iets anders.

De uitstraling ervan was zo sterk dat het door de lijven heen schitterde. Zelfs dikke buiken en volgepropte boodschappentassen losten op bij de gloed van het boek. Ik zag alleen nog het boek. Toen ik er was, hurkte ik neer. In het zwart prijkte in rode letters de titel. (235)

Het is behoorlijk aan de prijs en hij besluit het te stelen. Eigenlijk snapt de verteller nog steeds niet waarom hij het boek stal en niet aan zijn grootouders het geld vroeg. Een goede voorbereiding is het halve werk. Hij bereidt de diefstal zorgvuldig voor. Dagenlang zwerft hij door de boekwinkel op zoek naar camera’s en vluchtwegen.

Als het moment daar is, draagt hij een dikke trui en vlucht met het boek onder de trui de winkel uit. Buiten wordt hij in de kraag gegrepen, maar weet zich te ontworstelen. Hij vlucht door de stad, waarbij hij zich probeert te ontdoen van zijn achtervolger.

Prachtig zoals de verteller schrijft over zijn liefde voor dit specifieke boek. Zo ontroerend dat je als lezer bijna begrijpt waarom hij het steelt. Iets van de verrukking die het boek bij hem oproept en hem daarmee dwingt het boek te stelen.

Bekijk ook mijn vlog over Joachim Meyerhoffs roman

Joachim Meyerhoff: Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte. Roman. Uit het Duits vertaald door Jan Bert Kanon. Oorspronkelijke titel: Ach, diese Lücke, diese entzetzliche Lücke. Alle Toten fliegen hoch. Teil 3.. Amsterdam: Uitgeverij Signatuur, 2016. ISBN: 978 90 5672 551 8. 314 pagina’s. Prijs: € 19,99. Bestel

Moahhhh

De roman Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte is een loflied op zijn oma Inge. De verteller Joachim schrijft vol liefde over haar. Het meest typerende van zijn beschrijving is haar vaste uitdrukking ‘Moahhh’.

Hij introduceert de uitroep als hij vertelt dat meneer Moser het bijna dagelijks aan gruzelementen gevallen servicegoed repareert met secondelijm. Hij weet bijvoorbeeld een niet meer leverbare soepterrine weer te lijmen:

Mijn grootmoeder deed: ‘Moooahhhhh’, want moooahhhhh kon ook een uiting zijn van de hoogst denkbare waardering, waarna ze de soepterrine helemaal achter in de kast zette. (18)

De rest van het verhaal keert de uitroep regelmatig terug. En inderdaad op momenten van uiterste waardering op opperste verbazing komt de uitroep voorbij. Zoals op het moment dat ze uit een operatie ontwaakt. Ze kon voor de operatie niet meer praten en wordt dan wakker:

Zonder één verspreking zei ze: ‘Mooahhhh, goeie genade, wat moet dit allemaal?’ Luid en duidelijk. Mijn moeder en ik keken elkaar sprakeloos aan en begonnen te huilen. (179)

Als ze met opa aan de telefoon zitten, moeten ze de uitroep steeds herhalen om te vertellen dat oma waar genezen is. Ook weet de verteller feilloos aan de hand van een kort trefwoord een verhaal op te roepen bij zijn grootouders. Zoals het verhaal over het stuk appenzeller als opa verdwaald is in de bergen. Als grootvader het wil beginnen te vertellen, reageert oma meteen:

Mijn grootmoeder deed direct ‘moahhhhh’. Moahhhhh betekende hier: dat is een ongelooflijk verhaal. Ik schudde mijn hoofd en wachtte nog maar eens op het appenzellerverhaal. (259)

De uitroep kenmerkt zijn oma en het geeft de roman een prachtige dimensie. Je ziet het voor je en daarmee staat het symbool voor zijn bijzonder grootmoeder Inge.

Joachim Meyerhoff: Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte. Roman. Uit het Duits vertaald door Jan Bert Kanon. Oorspronkelijke titel: Ach, diese Lücke, diese entzetzliche Lücke. Alle Toten fliegen hoch. Teil 3.. Amsterdam: Uitgeverij Signatuur, 2016. ISBN: 978 90 5672 551 8. 314 pagina’s. Prijs: € 19,99. Bestel

Vergelijkingen

Bij het lezen van Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte vallen mij meteen weer de bijzondere vergelijkingen op die de verteller maakt. In de vorige roman gebeurt dat ook op zo’n bewonderenswaardige wijze. De verteller weet hiermee op een treffende manier situaties en gebeurtenissen te verbeelden.

Bijvoorbeeld het plastic op de stoelen bij zijn grootouders. Als hij als kind op bezoek is bij zijn grootouders, dan worden de meubels meteen overdekt door dik plastic folie. Ze waren ongelooflijk massief en dik en leken op de dikke gordijnen van plastic strips waarmee koelruimten in slachtruimten van elkaar worden gescheiden:

Zelfs als ze niet over de stoelen en banken waren geschoven, zakten ze niet in elkaar. Ze zagen eruit als reusachtige, door angstaanjagende prehistorische insecten afgeworpen huiden. Deze hoezen konden zelfstandig staan. (48)

Of de directeur van de toneelschool die de nieuwe leerlingen toespreekt:

Hij praatte aan één stuk door. Daarbij zwiepte hij even snel als een ruitenwisser in een plensbui met zijn bovenlichaam heen en weer. (59)

Of de indrukken die de verteller heeft in de eerste week op de toneelschool:

[E]en week zo vol met indrukken dat ik me een overvolle trein in India voelde, waar je door de vele passagiers de afzonderlijke wagons niet meer kunt zien, waar de reizigers het dak in bezit nemen, kinderen twintig uur in het bagagenet liggen te doezelen en geiten met wapperende sikken uit het raam worden gehouden, (117)

Het zijn vergelijkingen die het verhaal inkleuren en de roman zijn extra jus geven. Het geeft de roman Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte die extra dimensie waarmee het een uiterst vermakelijk en tegelijk ontroerend boek is.

Joachim Meyerhoff: Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte. Roman. Uit het Duits vertaald door Jan Bert Kanon. Oorspronkelijke titel: Ach, diese Lücke, diese entzetzliche Lücke. Alle Toten fliegen hoch. Teil 3.. Amsterdam: Uitgeverij Signatuur, 2016. ISBN: 978 90 5672 551 8. 314 pagina’s. Prijs: € 19,99. Bestel

Een boek voor je vader? #50books vraag 25 #vaderdag

Op vaderdag worden veel vaders een beetje verwend. Mij kan het niet zoveel schelen en mijn dochter ook niet, merk ik vandaag. Maar over lezen en vaders kun je wel meerdere blogs schrijven.

Mijn vader houdt wel van boeken maar is niet zo’n lezer. Soms geef ik hem een boek, maar ik maak hem blijer met een mooie cd, zoals ik laatst gaf op zijn verjaardag.

De vraag van deze week is van boekenblogger Martha:
Met welk boek zou je je vader echt blijmaken?

Of heb je hem vandaag al blijgemaakt met een boek? Het mag ook een herinnering zijn of een gedachte welk boek je hem nog zou willen geven. Niet alle vaders zijn er namelijk nog. Trek de vraag daarom zo breed als je wilt.

Blog mee over #50boeken

Schrijf een blog over de vraag van vandaag en laat hieronder in de reactie een linkje naar je site staan. Heb je zelf een idee voor een vraag? Ze zijn van harte welkom. Mail gerust een vraag of stel hem in via het contactformulier.

#50books

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Vanaf de eerste vraag doe ik regelmatig mee. Naar overzicht van alle vragen.

Elke lezer een eigen route - #50books antwoorden vraag 24

Hoe beslis je eigenlijk wat je gaat lezen? Ik ben hier verschrikkelijk nieuwsgierig naar. Het klinkt heel makkelijk, maar waarom pak je juist dat ene boek en niet een ander? Daarom de vraag hoe je eigenlijk bepaalt wat je leest.

Stemming

Voor Renata bepaalt de stemming welk boek ze leest. Is het druk, dan een boek dat lekker wegleest. Is het rustig, dan een wat diepgravender boek. Net als het onderwerp. Soms wil ze drama, andere keren juist niet. Het moment hoe ze in haar vel zit, bepaalt wat ze leest.

Blijft wel staan hoe je dan weet of beslist wat licht verteerbaar is en wat lekker zwaar. Je zult daarin ongetwijfeld adviezen krijgen. In haar reactie, verwijst Jannie naar een oude blog in antwoord op een eerdere vraag over het boek van de maand bij DWDD.

Boekenprogramma’s

Zij laat zich niet zo misleiden door de opinie, maar houdt wel van boekenprogramma’s op televisie. Met het overlijden van Wim Brands is dat nog verder afgenomen. Gelukkig is er nog veel te vinden op Lezen TV, hierin is een royaal archief aan interviews met auteurs te vinden.

Blogster Lalagè pakt het wat planmatiger aan. Zij kiest aan het begin van het jaar een duidelijke richting. Over de stroom aan boeken die ons overspoelt, haalt ze een mooi citaat aan uit Prediker. Lezen mat af.

Afwisselen

Daarom kiest zij bewust wat ze wil lezen. Hierbij wisselt ze vooral af. Ze leest dikke boeken, Engels, verhalen, gedichten, historische romans, boeken van minstens 10 jaar oud, herleest boeken en pakt boeken van onbekende schrijvers of uit een onbekend land.

Daarmee heeft ze een gevarieerde stapel boeken naast haat leesstoel staan. Natuurlijk is de stapel in haar gedachten een flink eind hoger, maar er moet altijd iets te begeren zijn. Elk boek schreeuwt om aandacht.

Anderen boek laten kiezen

Om te voorkomen dat ze alleen de hardste schreeuwer bedient, heeft ze een excellijst waaruit lezers van haar blog een boek kunnen kiezen. Zo helpt deze peiling om ook boeken te lezen waaraan ze zelf niet zo snel zou denken. Binnenkort staat de nieuwe lijst online: stem allemaal mee!

Peter, de lezer die aan de basis staat van deze wekelijkse boekenvraag, voelt zich eveneens uitgedaagd door deze vraag. Ja, hoe bepaal je dat? Peter laat veel over aan de grillen van de dag en de boeken die toevallig op zijn pad komen.

Uit de kast getrokken

Het boek van Michel Houellebecq dat hij nu leest, heeft hij zelfs op goed geluk uit de kast getrokken in de veronderstelling dat het een ander boek was. Het leidt tot een bijzondere boekenkeuze en is zeker aan te raden als je eens iets anders wilt lezen dan iets vanzelfsprekends.

Voor Fokke is het heel eenvoudig. Hij heeft weliswaar een leeslijst opgesteld begin dit jaar. Tot nog toe heeft hij daarvan 1 boek gelezen. Hij laat zich meer leiden door de uitgeverij. Als er bijvoorbeeld een nieuw boek van zijn lievelingsauteurs verschijnt, is hij de eerste die het koopt en moeten alle boeken op dat moment voor dat boek wijken.

Nieuwe boeken en schrijvers

Daarnaast geeft Fokke ook de ruimte voor nieuwe boeken en schrijvers. Als echt gegrepen wordt door een schrijver, dan leest hij meteen het hele oeuvre. Zo schrijft hij over zijn ontdekking van Jan Wolkers’ Serpentina’s petticoat op 4 januari 1983. In de rest van dat jaar las hij de resterende 19 boeken.

Dat hij nog steeds geraakt wordt door nieuwe ontdekkingen, bewijst zijn meest recente leeservaring. Hij las Primo Levi’s boek Is dit een mens en nu wil hij meer lezen van deze Joods-Italiaanse auteur. Het volgende boek ligt al klaar om gelezen te worden.

Lekkere leesstapel

Voor Ali is wat ze leest afhankelijk van haar stemming. Er staat een lekkere leesstapel met boeken op haar te wachten. Het is heel divers wat er in de stapel ligt. Het varieert van Olaf Koens tot Het boek van Jet van Jet van Nieuwkerk. Zo kan Ali in 3 of meer boeken tegelijk lezen.

Niek heeft als ze net een nieuw boek koopt, gelijk behoefte dat boek te gaan lezen. Maar het boek waar ze nog mee bezig is, wil ze dan toch uitlezen. Dan moet het versgekochte boek toch nog even wachten. Zo kan het gebeuren dat dit boek uiteindelijk 3 jaar ongelezen in de kast staat.

Drang

Verder snapt ze ook niet zoveel van de drang ineens een bepaald boek te moeten lezen. Zo kan ze opeens trek hebben in Nederlandse literatuur. Dat moet al het andere ervoor wijken. Hoe het komt? Ze heeft geen idee, maar ze geeft zich met plezier over aan deze behoefte.

Geen leesroute

Blogger Martha heeft geen leesroute zoals ik die eens beschreven heb. Zij laat zich inspireren door haar bui en wat er op haar pad komt. Voor haar bepalen titel en achterflap het meeste of ze aan een boek begint. Hoe dat boek dan in haar handen komt, laat ze achterwege, maar daar ben ik dan gewoon weer nieuwsgierig naar. Er moet iets dat je nog wilt weten overblijven.

Zo kiest elke lezer zijn eigen weg en soms kruisen de wegen elkaar en trek je samen op.

lees morgen de nieuwe boekenvraag.

#50books

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Vanaf de eerste vraag doe ik regelmatig mee. Naar overzicht van alle vragen.

Getto

Abdelkader Benali schrijft aan zijn dochter dat zijn idee om je te ontworstelen aan je afkomst, het verloren heeft van de werkelijheid. Het hangt niet alleen van jezelf af. Er is ook nog zoiets als je omgeving.

Toch moet je je proberen los te maken van het ‘getto’ waarin je met eeh half been staat. De afkomst, de geboorte, de mensen om je heen. Voor Abdelkader Benali is het de kunst om verder te kijken over de muren van je omgeving heen:

We zijn allemaal geboren in getto’s, afgebakende ruimtes waarin de buren en de naasten min of meer dezelfde mening over de wereld zijn toegedaan. Het gaat hier om durven kijken naar de wereld vanuit de ogen van de afstandelijke toeschouwer, die zich lat leiden door zijn persoonlijke hartstocht en passie, en niet alleen door zijn afkomst. (104)

Lezen en schrijven helpen je daarbij. Zoals de jonge Abdelkader Benali ontsnapte uit de kamer waarin hij leefde door te lezen. De boeken gaven hem de blik op de wereld om hem heen. Ze hielpen hem om op een afstand te kijken naar de mensen en het getto waarin hij leefde. Het lezen heeft hem hierbij geholpen. Daarmee wordt Amber wel een ander mens dan haar ouders. Zij groeit op met ouders die kunnen lezen en schrijven.

Jij verenigt de orale en de geschreven wereld in je, de wereld van de gift en de wereld van het geld. Bij jou eindigt ook een tijdperk: waren je oudedrs die met hun stem boeken volschreven, jij bent van een ander hout gesneden. (144)

Het einde biedt een nieuw begin. Daarmee probeert Abdelkader Benali juist ruimte te scheppen voor zijn dochter. Ze geloven in een nieuw begin, zelfs al lijkt de wereld om haar heen bruter en wreder dan ooit. Het nieuwe leven biedt kansen, kansen om de wereld te veranderen.

Het is misschien het grenzeloze optimisme dat de schrijver zo bewonderde in zijn eigen jonge moeder. Het optimisme van jonge ouders die geloven in de toekomst.

Abdelkader Benali: Brief aan mijn dochter. Amsterdam, Antwerpen: Uitgeverij De Arbeiderspers, 2016. ISBN 978 90 295 0561 1. Prijs: € 15. 172 pagina’s.Bestel

Minderheid

De brief die Abdelkader Benali aan zijn pasgeboren dochter Amber schrijft, hinkt op 2 gedachten. Enerzijds spreekt de hoop op een nieuwe toekomst. Anderzijds is er de angst te behoren tot een minderheid die beschimpt en veracht wordt.

Als kind van een minderheid hoop ik dat het jou bespaard blijft om steeds uit te moeten leggen, alleen omdat je lid bent van die groep. Het doet me pijn om dit te zeggen, maar vrijheid is geen vrijheid wanneer op zijn minst over een deel ervan door een ander wordt beschikt. (118)

Zeker zoals Abdelkader Benali schrijft over de jongens om heen, hoe zij de druk van thuis niet aankunnen. Iedereen moet advocaat of dokter worden, als je het niet redt, faal je. En dat falen komt eerder dan je verwacht: al bij het eerste lage cijfer.

Niemand om ze te vertellen dat falen geen tragedie was, dat een onvoldoende niet hoefde te voelen als het zwaard van Damocles. Dat op de lange, grillige weg naar een diploma en een nette baan ook misstappen gemaakt konden worden. In dat vacuüm boden de wetten van de straat uitkomst. Schaamte brandt de ambitie af, en de verleidingen die op de loer lagen waren sterk en giftig. (51)

Zijn afkomst heeft hem gemaakt tot wie hij is. De publieke opinie oordeelt hem op zijn afkomst en verdedigen heeft geen zin:

Toen ik jonger was ben ik weleens ingegaan op uitnodigingen om uit te leggen hoe het zit met die Marokkanen. Ik weet nu dat dat een vergissing was, omdat het optreden als representant (de welbespraakte variant van de monsters) ervoor zorgde dat het misverstand de waarheid in de weg bleef staan. (119)

Het wekt alleen maar argwaan en maakt je meer onderdeel van de groep waarover je zelf spreekt. Daarmee versterk je juist de plaats waar je voor de ander staat. Het opent niet de dialoog waar je op hoopt, maar verengt de discussie alleen maar.

Abdelkader Benali: Brief aan mijn dochter. Amsterdam, Antwerpen: Uitgeverij De Arbeiderspers, 2016. ISBN 978 90 295 0561 1. Prijs: € 15. 172 pagina’s.Bestel

Benali's Brief aan zijn dochter

In zijn Brief aan mijn dochter behandelt Abdelkader Benali 2 grote thema´s: het vaderschap en de situatie van minderheden in Nederland. Het gaat om de zorgen rond verdraagzaamheid en begrip voor elkaar. Want je afkomst lijkt er toe te doen. De sfeer in de wereld wordt grimmiger en daarmee krijgt het verhaal van Abdelkader Benali een diepere lading.

Het is een ontroerende brief die Abdelkader Benali schrijft aan zijn dochter. Hij koppelt geen datum aan zijn brief. Maar hij opent ermee dat hij het schrijven lang heeft uitgesteld, maar nu eindelijk begint. Dan volgt het verhaal van de zwangerschap van zijn vrouw Saida en hoe hij dit ervaart.

Een feest der herkenning voor vaders. Van het moment van verwekking die je op 1 of andere manier onthoudt, of zou het een romantische gedachte zijn? Dan de zwangerschap, nieuw leven in de buik. Tot de geboorte die raadselachtig, spannend en ontladend is. Allemaal emoties die tegelijkertijd door je heen gaan als kersverse vader. Dan de slapeloze nachten of het eerste nachtje van huis, waarbij je geen moment niet aan je kind denkt.

Voor mij zijn het mooie intermezzi. Het verhaal dat mij aangrijpt, is het verhaal van Abdelkader Benali zelf. Hoe hij op 4-jarige leeftijd naar Nederland emigreert en zijn jeugd doorbrengt in Rotterdam. Zijn vader heeft er een slagerij aan de West-Kruiskade. Hier ziet hij hoe de wereld buiten verschilt van de wereld binnen. De enige ontsnapping is het leren lezen en de bibliotheek met zijn boeken:

Als een razende roeland ging ik door de boekenkasten van de basisschool. Geen titel was veilig voor mij. De boeken werden het balkon waarvandaan ik naar de wereld kon kijken. We thuis nog steeds een streng regime: wie na schooltijd buiten werd gezien, kon rekenen op een flink pak slaag. (46)

De boeken laten hem ontsnappen maar redden hem ook. Hij ziet hoe leeftijdgenoten ten gronde gaan aan de tweespalt waarin ze leven. Ze redden het niet, zijn getallenteerd, maar de druk wordt teveel. Elke tegenslag is er 1 teveel.

Het brengt hem tot een verdrietige conclusie:

Ik zei het al: toen ik jong was, geloofde ik dat als je maar veel en lang in jezelf investeerde, het systeem je uiteindelijk zou belonen voor je geloof in zijn welwillendheid, en dan zou het goedkomen. Het was een sprookje dat sterker was dan de werkelijkheid. Ik klampte me hier des te meer aan vast omdat er in mijn directe omgeving zo weinig was om in te geloven. (98)

Het brengt hem uiteindelijk meer terug naar huis dan hij misschien zelf beseft. Het nieuwe leven begint in een appartement in Tanger. Ook hier gelden de boeken en het schrijven als bevrijding. De droom en het verhaal redden je van de desillusie. Tegelijkertijd loert de werkelijkheid overal naar binnen. Zijn dochter Amber symboliseert een nieuw begin.

Abdelkader Benali: Brief aan mijn dochter. Amsterdam, Antwerpen: Uitgeverij De Arbeiderspers, 2016. ISBN 978 90 295 0561 1. Prijs: € 15. 172 pagina’s.Bestel

Hoe bepaal jij welk boek je leest? - #50books vraag 24

En ineens zit ik daar met Advocaat van de hanen van Van der Heijden op schoot. Hoe ik op het idee kwam: ik wil het boek al jaren lezen, maar het komt er steeds niet van. Ik wil ook goed op de hoogte blijven van wat er allemaal aan nieuwe boeken verschijnt, waarmee de boeken die ik eigenlijk zou willen lezen vaak blijven liggen.

Ik kwam op het idee om dit boek eens ter hand te nemen nadat ik De helleveeg las en Inge enthousiast aan het oeuvre van Van der Heijden begon. Het stimuleerde mij om de reeks op te pakken. Ik las de eerste delen na het college 20e-eeuwse literatuur in de propedeuse van mijn studie. De slag om de Blauwbrug maakte mij zo nieuwsgierig naar het vervolg dat ik de eerste 2 delen in 1 ruk uitlas. Daarna leed mijn studie teveel onder al dat gelees, zodat ik de rest niet meer durfde te lezen.

Mijn leesagenda wordt sterk bepaald door allerlei verplichtingen die ik heb om te schrijven voor mijn blog. Zo las ik <i>Brieven uit Genua van Ilja Leonard Pfeijffer omdat ik er deze maand mee in het tijdschrift Flow sta. Het nieuwe reisverhaal van Paul Theroux Het diepe Zuiden vroeg ook om een bespreking. Net als de boeken die ik lees voor de blogleesclub Een perfecte dag voor literatuur.

Dat brengt mij bij de boekenvraag voor vandaag.
Hoe bepaal jij wat je leest?

Heb je een leesroute die van boek naar boek hobbelt? Kom je een boek tegen in de boekwinkel, op de leesplank van de bibliotheek of raadt iemand jou een boek aan? Wat doe jij om te bepalen wat je leest of pak je gewoon ergens een willekeurig boek vandaan?

Ik ben heel nieuwsgierig naar jullie antwoorden.

Blog mee over #50boeken

Schrijf een blog over de vraag van vandaag en laat hieronder in de reactie een linkje naar je site staan. Heb je zelf een idee voor een vraag? Ze zijn van harte welkom. Mail gerust een vraag of stel hem in via het contactformulier.

#50books

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Vanaf de eerste vraag doe ik regelmatig mee. Naar overzicht van alle vragen.

Ernstige Hermann

Onze familie telt allemaal Hermannen, schrijft de verteller van Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte. Zijn grootmoeder heeft een affaire met de toneelspeler Hermann die veel ouder is dan zij en die getrouwd is.

Ze krijgen een dochter samen. Als ze uiteindelijk trouwen en op een avond over straat lopen, worden ze van achteren geschept door een auto met 2 beschonken Amerikaanse militairen. Het is vlak na de oorlog.

Hermann overleeft het niet. Zijn vrouw Inge wordt in het ziekenhuis verzorgt door de priester met dezelfde naam als haar overleden echtgenoot. Uiteindelijk krijgen ze een relatie en Hermann gaat filosofie studeren:

De dode Hermann moet een opgewekte man zijn geweest. De nieuwe Hermann was een ernstige man, een doodernstige nam, Een door de oorlog getekende, ongenaakbare asceet. Samen met een paar vrienden had hij vanuit zijn christelijke overtuiging gezworen om tijdens de oorlog geen schot te lossen. (132)

Uiteindelijk krijgt de verteller Joachim een band met zijn grootvader. Hij heeft grote bewondering voor zijn grootvaders belezenheid. En ook al kan hij alle aantekeningen in de marges van de boeken uit zijn bibliotheek niet lezen, de studies die zijn grootvader maakt, zijn gedreven en diepgravend.

Joachim Meyerhoff: Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte. Roman. Uit het Duits vertaald door Jan Bert Kanon. Oorspronkelijke titel: Ach, diese Lücke, diese entzetzliche Lücke. Alle Toten fliegen hoch. Teil 3.. Amsterdam: Uitgeverij Signatuur, 2016. ISBN: 978 90 5672 551 8. 314 pagina’s. Prijs: € 19,99. Bestel

Vervolg

Het boek Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte is een vervolg op de eerdere roman Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het geweest is. De eerdere roman speelt in het Noord-Duitse Schleswig en is een eerbetoon aan zijn ouders en overleden broer.

Deze nieuwe roman is een eerbetoon aan zijn grootouders. Het niet vertaalde boek Alle Toten fliegen hoch is het eerste deel in deze serie autobiografische romans van deze Duitse acteur. Hij heeft de verhalen in de boeken ook op de bühne opgevoerd. Het zijn allemaal ontroerende verhalen over het leven.

In het boek wisselt de verteller de gebeurtenissen gedurende zijn studie en verblijf bij zijn grootouders met herinneringen en verhalen uit het verleden. Zo komen de aangrijpende verhalen van zijn familie naar voren.

Zijn grootvader die eigenlijk niet zijn echte grootvader is en zijn bijzondere grootmoeder. Het zijn stuk voor stuk geschiedenissen die prachtig worden verteld. De treffende vergelijkingen die de verteller maakt, samen met de sterke verbeelding maken het boek tot een feest om te lezen.

De titel is ontleend aan Goethes Werther. Hij leest het als hij klaar is met de toneelschool, op advies van zijn vader en maakt er een eigen toneelversie van.

Het werd een bedwelmende leeservaring. En hoewel ik niet verliefd was en geen Lotte in het vizier had stond alles hierin wat me zo rusteloos maakte. Steeds ging het over die leegte, dat verlangen naar de wereld, naar echte gevoelens: ‘Ach, deze leegt, deze verschrikkelijke leegte die ik hier in mijn borst voel!’ (287)

De roman een duidelijk vervolg op het eerdere deel uit deze serie. De dood van zijn vader en zijn broer komt ook in Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte aan bod. Niet zo prominent als in het eerdere boek, maar het legt de link naar het eerdere boek.

De ontroering en beleving is zeker zo intens als in Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het geweest is. Dit eerdere boek is vooral geschreven vanuit een verlangen naar de overledenen. In dit deel is veel meer voldoening. Hierbij koestert de verteller vooral een dankbare herinnering aan zijn grootouders en de bijzondere studententijd die hij bij hen mocht beleven.

Joachim Meyerhoff: Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte. Roman. Uit het Duits vertaald door Jan Bert Kanon. Oorspronkelijke titel: Ach, diese Lücke, diese entzetzliche Lücke. Alle Toten fliegen hoch. Teil 3.. Amsterdam: Uitgeverij Signatuur, 2016. ISBN: 978 90 5672 551 8. 314 pagina’s. Prijs: € 19,99. Bestel

Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte

In de roman Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte doet de jonge Joachim auditie bij de toneelschool in München. Hij komt uit een bekende toneelfamilie. Zijn grootmoeder is een beroemde actrice en speelde grote rollen. Dat hij toch wordt toegelaten lijkt meer op geluk dan op begaafdheid te berusten.

Joachim gaat wonen bij zijn grootouders. Aanvankelijk voor tijdelijk, maar uiteindelijk woont hij er de hele periode dat hij op de toneelschool zit. Het is een groot huis in de buurt van het Slotpark Nymphenburg.

Grootmoeder is een beroemde actrice, grootvader Hermann een filosoof. Hij schrijft zijn leven lang lemma’s voor een Staats-Lexicon. Grootmoeder heeft lesgegeven aan de toneelschool. Aan het eind van zijn eerste dag op de toneelschool, krijgt hij een onmogelijke opdracht: Joachim moet een nijlpaard spelen op een stukje tekst uit Effi Briest.

Hij komt terug bij zijn grootouders, die net aan de whisky zitten, zoals elke avond om 6 uur. Ze spreken hun verbazing uit over de onmogelijke opdracht en schenken nog maar eens in, waarna grootmoeder een paar regels uit Effi Briest voordraagt:

Op het eind was ik werkelijk ontroerd, en ik landde daardoor des te harder toen mijn grootvader zich naar me toeboog en zei: ‘Dat was toch geweldig nietwaar? En weet je, allemaal zonder nijlpaard.’ Maar het werd toch een heel mooie avond, en we dronken te veel en zaten tot middernacht te praten. En zo begon ik een nieuw leven: als volwassen kleinkind in het huis huis van mijn grootouders en als verwonderde beginneling op de toneelschool. (84/85)

De gebeurtenissen op de toneelschool en de belevenissen bij zijn opa en oma in het grote huis, maken het verhaal tot een ode aan zijn grootouders.

Joachim Meyerhoff: Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte. Roman. Uit het Duits vertaald door Jan Bert Kanon. Oorspronkelijke titel: Ach, diese Lücke, diese entzetzliche Lücke. Alle Toten fliegen hoch. Teil 3.. Amsterdam: Uitgeverij Signatuur, 2016. ISBN: 978 90 5672 551 8. 314 pagina’s. Prijs: € 19,99. Bestel

Chicklit, kookboek of historische roman - #50books antwoorden vraag 22

Dichters die een roman schrijven, romanciers die ineens op de proppen komen met een dichtbundel. Het bestaat allemaal en veel lezers dromen van zo´n zet van hun favoriete schrijver. Het zijn de antwoorden op de 22e boekenvraag: Welke schrijver of schrijfster zie jij het liefst zijn of haar boekje te buiten gaan?

Kookboek of chicklit?

Het levert weer mooie antwoorden op, waarvan het voorstel voor chicklit door Maarten ’t Hart misschien wel de opvallendste is of een bundel light verse zoals Jannie voorstelt. Wat van een kookboek van Adriaan van Dis met heerlijke Zuid-Afrikaanse recepten? Het kan geen kwaad als een schrijver gewoon eens iets heel anders gaat doen.

Historische roman

Ik had mij laatst ook laten verrassen door de historische roman van A.F.Th. van der Heijden: Ochtendgave. Ik genoot van hoe ik onze tijd teruglas in het spel met de tijd, maar de verwevenheid van de historische feiten in een bijna hedendaags verhaal hebben mij heel erg getroffen.

Slauerhoff in hedendaagse stijl

De wens van Niek is net zo mooi. Hoe zou het zijn als je een verhaal van Slauerhoff zou lezen in de stijl van onze hedendaagse schrijvers. Het zou een bijzonder verhaal worden, denk ik. Net als de erotische bundels en verhalen, die ze noemt in haar blog van schrijvers die een andere, schaamtevolle kant van zichzelf lieten zien.

Onwennige critici

Martha stort zich op de schrijvers die al hun boekje te buiten zijn gegaan. Ze wijst op de critici die vaak onwennig zijn. Zoals bij de thriller van J.K. Rowling The Casual vacancy of Stephen Kings roman Misery waarmee hij de horrorkritiek op het verkeerde been zet. De weg die Marek van der Jagt zet, verschilt niet veel van het andere werk van zijn schepper Arnon Grunberg, maar hij zette daarmee wel de hele literaire wereld op het verkeerde been.

Een literaire Fernanda?

In de vraag van Tessa over chicklit van John Irving staan al nog een paar suggesties, net als in de reacties onder haar post. Karin Slaughter met een liefdesroman of Fantasyverhaal van Hanna Bervoets? Wat dat je van een literaire roman van José Fernanda of Mel Wallis de Vries met een thriller voor volwassenen?

Suggesties waarvan ik hoop dat een paar schrijvers ze lezen en op een idee brengt.

Lees morgen de nieuwe boekenvraag.

#50books

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Vanaf de eerste vraag doe ik regelmatig mee. Naar overzicht van alle vragen.

Afscheid nemen

In de roman Brussel van Basje Bender doet de ik-verteller een interessante uitspraak. Ze vertelt iets over de afloop van een boek. Elvira is in gesprek met de Vlaamse kunstenares Camille en heeft het over een boek. Dan merkt Camille op dat ze niet zo van het einde van boeken houdt:

´Ik hou van het begin, van het midden, van het bestaan in een verhaal. Maar het einde is altijd droevig, ook al is het een boed einde, omdat het afgelopen is. De schrijver heeft niets meer te vertellen, je moet afscheid nemen van personages die bekenden van je zijn geworden en die nu niets meer zullen zeggen. Nooit meer.´ (147)

Het gesprek gaat verder, maar mijn gedachten dwalen af. Een heel goed boek wil ik nog weleens niet meer uitlezen. Zo heb ik sommige boeken die ik heel mooi vond, nooit uitgelezen. Ik wilde geen afscheid nemen van de personages. Ze zijn als een zeepbel weggedreven. Ik heb ze niet eens uit elkaar zien spatten.

Dat gebeurt ook in de roman Brussel van Basje Bender. Het verhaal drijft van je weg. De personages zwaaien je gedag en zijn weg.

In het gesprek hebben ze het er ook over of het niet onbeleefd is als je een boek niet uitleest. Elvira vindt het vreemt dat uitgerekend Camille dat zich afvraagt als kunstenares. Het antwoord is dat je juist als kunstenaar beleefd wilt zijn en boek wilt uitlezen. Iemand heeft er zijn hart in gelegd.

Ik lees ook vaak een boek uit beleefheid uit. Ook soms in de hoop dat het uiteindelijk nog beter zal worden. Als ik dit zo lees, vind ik het niet zo erg meer als ik eerder zou stoppen. Het mag van de verteller, lijkt het wel.

Maar dan nog lees ik het uit.

Basje Bender: Brussel. Roman. Amsterdam: Meulenhoff, 2015. ISBN: 978 90 290 9029 2. 208 pagina’s. Prijs: € 18,99. Bestel

Basje Bender: Brussel. Roman. Amsterdam: Meulenhoff, 2015. ISBN: 978 90 290 9029 2. 208 pagina’s. Prijs: € 18,99. Bestel

Een perfecte dag voor literatuur

Dit is mijn tweede bijdrage over Brussel van Basje Bender. We lezen dit boek bij Een perfecte dag voor literatuur van notjustanybook.nl. Lees de bijdragen van anderen in de reacties.