Een fuut die liefdevol haar kroost op haar rug draagt. Inge vertelde het mij een keertje en ik baalde dat ik er niet bij was. Het lijkt me zo’n innig moment van samenzijn met de natuur. Om zo intens van te genieten en even voor stil te staan.
Er zijn van die momenten dat je een fototoestel bij je wenst. Daarom draag ik er bijna altijd eentje bij me. Gistermiddag op de terugweg van station naar huis, trof ik zo’n moment: een fuut met 2 jongen op de rug. Juist op het moment dat ik langsfietste zag ik het laatste fuutje op de rug van moeder kruipen.
Ik zette mijn fiets tegen een boom en hoopte dat ze niet weg zou zwemmen. Nog niet zo gegrepen om de fiets op slot te zetten. Het dier zwom van mij weg, maar de hoek in de gracht maakte dat ik de fuut van de andere kant kon benaderen. Ik werd scherp in de gaten gehouden. Het kroost keek soms even eigenwijs en bijdehand mijn richting op.
Zo stond ik helemaal alleen daar aan de waterkant en genoot van het jonge futengezin. Vader was nergens te bekennen. De kleintjes meegevoerd op de rug van moeder. Ze zwom door de gracht. De kleintjes liftten mee en keken genoegzaam in het rond. Soms lijkt de dierenwereld verdacht veel op de mensenwereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten