Mieke van der Weij

Grappig dat Mieke van der Weij haar man Sijbolt Noorda heeft leren kennen bij de uitreiking van de scriptieprijs van het Parool. Inge las het gisteren voor uit een interview met de televisiepresentatrice.  ‘Dat is toch de scriptie-uitreiking waar jij ook was?’

In de Margriet van deze week wordt Mieke van der Weij geïnterviewd samen met haar man, de oud-voorzitter van de raad van bestuur van de UvA. Ze zouden elkaar voor het eerst ontmoet hebben bij de uitreiking van de scriptieprijs.

Het was 28 januari 2003. De scriptieprijs werd uitgereikt. De 8 genomineerden waren uitgenodigd op een locatie ergens in Amsterdam. Ik had de hele familie meegenomen en we wachtten met spanning op de uitslag. Ik werd het niet. Daarvoor was het onderzoek van een jongen naar hypotheekverstrekkers te belangrijk. Of eigenlijk was het meer een onderzoek naar gebieden in steden waar banken juist geen hypotheken verstrekten.

Ik kreeg een eervolle vermelding en maakte een praatje met de voorzitter van de jury, Mieke van der Weij. Een aardige vrouw, warme persoonlijkheid. Ze vulde de ruimte met warmte zonder nadrukkelijk aanwezig te zijn. We spraken zelfs even inhoudelijk over mijn scriptie. Het was haar bijvoorbeeld niet helemaal duidelijk of Junghuhn wel of niet getrouwd was. Maar ze vond het een mooi verhaal dat haar gepakt had.

Een mooi compliment van deze vrouw. Ik vond het dan ook heel jammer dat ze stopte bij de Rijdende rechter op televisie. Volgens de NCRV niet omdat ze te oud was, de officiële verklaring vertelde dat ze er geen zin meer in had. Latere interviews zouden weldegelijk een andere richting op wijzen.

Ik snap niet waarom Mart Smeets niet te oud gevonden wordt of iemand als Nico Dijkshoorn die er ouder uitziet dan hij is, wel mag blijven en iemand als Mieke van der Weij niet. Maar de NCRV zegt dat het geen leeftijdsdiscriminatie is. Er was gewoon geen ruimte meer voor haar.

Ik vind het jammer, want elke keer als ik de rijdende rechter nu kijk, mis ik haar. Die Jetske van der Elsen bakt er weinig van en probeert mensen uit te dagen tot het zeggen van rare dingen.

Het getuigschrift dat ik kreeg bij de uitreiking van de scriptieprijs heb ik nooit boven mijn bed gehangen. Het ligt opgerold in een koker die hier tegen de boekenkast staat in mijn studeerkamer. Ik heb hem gisteren weer eens uitgerold en zag hem staan: de handtekening van Sijbolt Noorda schuin onder de handtekening van Mieke van der Weij.

Wat wij niet toen niet wisten: een jaar later zouden de handtekeningen elkaar weer opzoeken, maar dan onder een huwelijksacte. Ik heb er de dagboeken van Arthur Japin maar bijgehaald. 5 pagina’s van de plaats waar ik 2 jaar geleden ophield te lezen in Zoals dat gaat met wonderen, Dagboeken 2000-2007, april 2004: ‘De dag na de prijs trouwt Mieke [van der Weij] met Sijbolt [Noorda]. In Felix Meritis staan grote tafels voor het diner opgesteld. Mij had men naast Paul Witteman gedacht.’ (274)

Maar Paul Witteman en Arthur Japin waren niet bij het moment waar ik wel bij was.