Ruimte waar begint het en waar eindigt het. In Nederland vechten we om elke vierkante meter. Al die mensen hutjemutje op elkaar. Belangen kruisen elkaar en krioelen om elkaar heen. De een wil een weg, de ander zijn rust. En zo vraagt elk stukje grond om een bestemmingsplan. Wet en regelgeving moeten het leefbaar houden.
Ruimte is vooral iets dat je moet claimen. Een ander ruimte geven doe je alleen als de ander erom smeekt. Als er iets tegenover staat. Je ziet het op de snelweg gebeuren. Pak je ruimte, anders gaat een ander er met je stukje asfalt vandoor. Inhalen, kleven en gaatjes. Het is het leven op de snelweg. Daarmee schijnen we elke centimeter te benutten.
Voor mij is ruimte iets dat ik moet krijgen. De vrijheid op mijn eigen manier de klus te klaren. Vanuit mijn betrokkenheid aan het werk te gaan en zo iets moois te maken. Tegelijkertijd is het ook de ruimte die ik zelf moet pakken. Afwachten is dan dodelijk, aan de slag en dan merk je vanzelf wel waar de grens is. Dat vraagt veel vertrouwen in jezelf en de ander.
Ruimte is wegdromen. Sommige mensen noemen het dagdromen. De warmte van de zomer, het bos, het strand. Je hoort de zee ruizen en voelt je rustig worden. Dan laat ik mij langzaam wegzinken in de afgelopen zomer, naar camping De Ruimte bij Dronten. Ik hoor vogels fluiten, voel het gras een beetje vochtig aan mijn voeten. Ik ga zitten, met een goed boek. Het verhaal sleept mij mee, maar de zon straalt.
En zo neem ik deze blog de ruimte voor een heerlijk tripje naar de zomer. Een camping waarvan ik droom. Daar wil ik weer heen. Want waar kun je meer ruimte krijgen en nemen dan op vakantie op zo’n heerlijke camping?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten