Als ze de lijmpot opent en de verschillende kleuren papier op elkaar drukt, roep ik altijd: ‘Lijmen – Het been‘. Dat is de titel van twee romans van Willem Elsschot. Ze worden altijd in een adem genoemd. Lijmen is het verhaal van Laarmans die Boorman ontmoet. Zo wordt Laarmans geintroduceerd in de wereld van het lijmen.
Lijmen betekent voor Boorman dat je iemand werft om te adverteren in het Wereldtijdschrift. Dat het tijdschrift voornamelijk uit en op papier bestaat, is niet belangrijk voor Boorman. Het gaat erom geld bij iemand los te praten. Nu heet dat aquisitiefraude, bij Boorman is dat lijmen.
Het been schreef Willlem Elsschot later als vervolg. Speciaal op verzoek van Menno ter Braak die vond dat Lijmen vroeg om een vervolg. Willem Elsschot schreef het 14 jaar na verschijning van Lijmen. Waar het bij Lijmen draait om het bedrog, lijkt Het been vooral te gaan om het schuldgevoel. Laarmans krijgt wroeging over het bedrog dat hij in naam van Boormans in Lijmen pleegt.
Ik ben zo enthousiast begonnen aan de dubbelroman na het lezen van de biografie over Willem Elsschot. Van Vic van de Reijt verscheen vorig jaar een kloeke biografie over het leven en werk van Alfons de Ridder. De Ridder schreef zijn literaire werk als Willem Elsschot, maar als Fons de Ridder was hij een gewiekste zakenman die gedurende zijn leven een aardig fortuin bij elkaar wist te lijmen.
Dat hij hierbij dezelfde technieken gebruikte als in zijn roman Lijmen, bewijst Van de Reijt overduidelijk in zijn boek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten