Voorbij de koeien kon ik weer op mijn stalen ros stappen. De bomen om mij heen en het frisse briesje haalden de ergste warmte weg. Zo arriveerde ik bij de brede brug, passeerde een man die languit op de picknicktafel lag in de volle zon. Die was gek.
Onder de brug voer een bootje met een jongen en meisje. Ze kwamen aan de andere kant tevoorschijn. De jongen natuurlijk aan het roer. Voor de jongen alle reden om het gas extra aan te draaien. Ze verdwenen snel uit het zicht. Ik reed verder tussen het hoge gras en hoorde hoe de steentjes onder mijn wielen kraakten.
Een bevinding die ik eens las bij Martin Bril over geluid. Geluid klinkt zo anders op een warme dag. Het lijkt dof en schel tegelijk. Tussen het moment dat het steentje onder de band komt en dan ineens wegschiet, lijkt intenser en harder. De warmte neemt het geluid sneller mee. Net als dat het geluid van de ochtend anders klinkt dan het geluid van de avond.
Ik reed voorbij het bankje waar ik een paar maanden geleden nog even zat en het telefoontje kreeg: de uitnodiging voor het sollicitatiegesprek bij het bedrijf waar ik nu werk. Ik fietste er nu langs, want de zon brandde vol op het bankje. Ik zou er levend verbranden op dit uur.
Daar kwamen de uitkijktorens in zicht. Ik stuitte snel op de plek waar een paar weken geleden vandalen een deel van de schutting verwoestten en in brand staken. Ik keek over het natte land. Een paar eenden en ganzen. Een enkele witte reiger, maar geen lepelaar. Het was te warm.
De hitte steeg duidelijk op uit het grasland. De vogels vlogen niet, er was geen beroering. Alleen die paar ganzen en eenden op het gras. Verder hield iedereen zich koest. Zoals het ook hoort bij dit weer. De warmte dwong ze het rustig aan te doen. Net als ik.
De warmte deed ook op mijn conditie zijn aanslag. De warme wind zorgde lang voor afkoeling, daardoor had ik minder in de gaten hoe warm het eigenlijk was. Dat kreeg ik verderop door. Ik voelde de vermoeidheid toeslaan. Doorfietsen en zo snel mogelijk naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten