De eerste stadsschrijver, Stefan Sanders, merkte het al op: in Almere rijden opvallend veel scootmobiels. Het valt mij niet (meer) op. Ergens weet ik ook niet of het mij ooit opviel. Renate Dorrestein heeft het in haar roman Weerwater ook over de vele scootmobiels.
Haar roman opent er vrijwel meteen mee. De hoofdpersoon en ik-verteller loopt die zondagmorgen naar de andere kant van de snelweg A6, naar het Vroege Vogelbos:
| Er waren al meer mensen op de been, wandelaars, fietsers en hardlopers. En ik zag de ene scootmobiel na de andere. Misschien was er een revalidatiecentrum in de buurt. Iemand riep me toe: ‘Ik heb zowat al uw boeken gelezen!’ (14) |
In gesprek met de directeur van de Almeerse gevangenis, Almere Binnen, spreekt de hoofdpersoon opnieuw over scootmobiels. De wereld is vergaan en alleen Almere is er nog. Het is warm. Ze stinken, merkt ze als een zakdoek haar voorhoofd droogwrijft.
| Ook de wethouder stonk, er kwam een zur lucht van hem af, vermengd met iets bitters. Angstzweet. Zwijgend keken we naar de stad die beneden ons als een amechtig beest lag te trillen in de hitte. Toen zei hij: ‘Nooit gedacht dat ik het verkeer zou missen.’ ‘Ja,’ zei ik, ‘en de scootmobiels.’ Hij wees in de verte, waar de witte donjon van het Kasteel boven de bomen uitstak. ‘De wereld vergaat, en dat onding staat nog steeds overeind.’ (57) |
De scootmobiels hebben in elk geval de ramp niet overleefd. Net als dat er niet veel bejaarden meer over zijn in het Almere als de wereld is vergaan.
Renate Dorrestein: Weerwater. Roman. Amsterdam: Uitgeverij Podium, 2015. ISBN: 978 90 5759 712 1. 302 pagina’s. Prijs: € 19,50. Bestel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten