We gaan een dagje naar de Veluwe, lopen alle lange tijd met het idee in ons hoofd. Nu de herfst op zijn mooist is, besluiten we de rit te maken. De eindbestemming is het Kröller-Müller Museum in Otterlo. We zijn er lang geleden geweest, een paar maanden voor Doris’ geboorte trakteerde ik Inge op een uitje.
Het was het laatste uitje zonder kind. Het hotel in Hoenderloo viel erg tegen. Het zwembad was koud, de kamer lag een eind van de accomodaties af en was bereikbaar via een ronde wenteltrap. Inge was niet echt wendbaar. We zaten daarom erg aan onze kamer gekluisterd.
Het Kröller-Müller bezochten we op een ijskoude dag. Omdat Inge moeilijk ter been was door de zwangerschap duwde ik haar voort in een wagentje buiten. We konden niet alles bekijken, want het rijden met het karretje was erg zwaar.
Ik kon me niet meer zoveel van het bezoek voor de geest halen. Zelfs nu we door het museum lopen, ontbreekt het feest der herkenning. Ik kijk met dezelfde verbazing naar de beroemde schilderijen van Van Gogh. Ook de aardappeleters trekken mijn aandacht. Het is erg donker. Je moet er lang naar kijken, dan doemen de details vanzelf op. Dan ineens zie je de klok (links) of het bestek (rechts) aan de muur.
De knoestige koppen van de personen aan tafel, trekken mijn aandacht. Als je eraan gewend bent, kun je zo in dit schilderij verdrinken. De tentoonstelling die is ingericht laat de studies zien voordat Van Gogh dit schilderij maakte. Het is allemaal een voorstudie om tot deze apotheose te komen.
De tentoonstelling overtuigt mij. Elk schilderij geeft een goed beeld van de armoede die Van Gogh tegenkwam. Ook laat het zien hoe de kunstenaar zich langzaam ontwikkelt tot de schilder van het indrukwekkende schilderij. Als je aan het eind van de tentoonstelling weer uitkomt bij De aardappeleters, zie je zoveel meer dan aan het begin. Het donkere schilderij krijgt er een extra dimensie bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten