Het verkeer van de A1 raast boven ze op het viaduct. Ze staren dromerig voor zich uit. De poten liggen in elkaar geklapt als bij een klaptafeltje en rusten in het zand. Drie kamelen onder het troosteloze beton van de snelweg.
Ze zien de fietser niet voorbij rijden. Horen de auto’s niet meer boven hen razen. Ze turen de diepte in. De kaken malen trage rondjes. Ze herkauwen het maaltje van eerder vandaag.
Koude wind blaast over de bulten. De woestijn onder het viaduct doet ze dromen van de Sahara. De herfstwind verstoort die droom. Maar ze trekken er zich weinig van aan. De Sahara kan ook koud en donker zijn. Net als het koude zand onder het donkere viaduct.
Alles raast door. Op zoek naar een bestemming. De zon kan niet eens bij de kamelen. Het maakt niet uit. De bulten wijzen fier en vol naar boven. Daar is niet veel voor nodig. Zelfs deze plek die niemand wil, is goed voor ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten