Ik vind van mijzelf dat ik te weinig focus heb. Wat ik daar precies mee bedoel, weet ik zelf niet eens zo goed. Je kunt je focussen op een bepaald doel. Een doel dat verder weg ligt, dat vooruitstrevend is. Een doel waarmee je eigenlijk meer wilt dan je kunt. Vervolgens richt je je hele leven in op dat doel. Alsof alles wat bestaat in dienst staat van dat ene ding waar je op richt.
Ik richt mijn leven niet op 1 ding. Er zijn veel dingen: mijn gezin, werk, boeken, schrijven, lezen, dichten, bloggen, honden, hardlopen en musiceren. Ongetwijfeld vergeet ik er een paar. Het ene aspect leidt af voor het andere. Als je geconcentreerd wilt werken aan 1 doel, dan kunnen die andere aspecten niet of nauwelijks.
Een vriend schreef een tijdje terug op facebook nadat zijn boek uitkwam: ‘ach, je bent er drie jaar van je leven mee bezig, je verliest al je sociale contacten en bijna je relatie, dus dan is het inderdaad wel geestig als mensen het wat vinden’. Het zijn de offers die je moet geven om je doel na te streven. Bovendien schreef hij zijn roman hoofdzakelijk in de nachtelijke uren. Dus het kostte hem nog eens zijn slaap.
De focus van mij ligt niet op een duidelijk punt en ik weet niet of ik dat moet nastreven. Misschien moet ik tevreden zijn met de dingen die ik heb en daarin de doelen zoeken. Het zijn doelen die niet zo sterk op een duidelijk resultaat afstevenen.
Het schrijven van een gedicht is zoiets. Ik vind het lekker om te stoeien met woorden en er dan iets van een gedicht uit te werken. Daarna is het niet meer zo interessant voor mij. Ik leg het weg. Een dichtbundel fabriceren vraagt dan teveel aandacht. In die tijd kan ik heel veel gedichten schrijven, dus waarom zou ik die bundel maken?
Het is niet zozeer een focus op het resultaat, maar een focus op het genieten bij de dingen die je doet. Dan is het niet zo belangrijk wat het resultaat is wat je doet, maar veel meer of je ervan genoten hebt. Ik merkte dat de focus teveel op het moeten kwam te liggen. Het genieten was niet zo belangrijk. Het resultaat helemaal niet meer.
Het gevaar bestaat dan dat je als een kip zonder kop rondrent, zonder ook maar iets te bereiken. Nu sta ik stil en probeer te genieten van het moment. Ongeacht wat ik doe en het resultaat. Dan is gedichten schrijven heerlijk meditatief. Net als het schrijven van een #WOT. En zo is het schrijven over focus een focus geworden. Het schrijven als focus. Een betere #WOT kun je niet maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten