Het heuveltje iets achter ons huis, staat garant voor veel sneeuwpret. Dat hebben de voorgaande jaren wel bewezen. Maar gisteren gingen we het wat grootser aanpakken. Doris liet de middag bij de bso verstek gaan om lekker te sleetje glijden. Toen ik aanbood om met haar naar het Beatrixpark te gaan, kon het geluk helemaal niet meer op.
Ik bracht haar keurig met het sleetje. Ze werd de hele rit naar het park confortabel voortgetrokken door het werkpaard. Dat is nog eens een arrenslede. Het is best een aardige wandel zo door de sneeuw. Gelukkig wordt in het park niet gestrooid waardoor de wegen bijna helemaal begaanbaar waren voor een vader met een slee achter zich.
Daarna diende zich de grote bult aan die midden in het Beatrixpark staat. Ik herinner mij nog goed hoe we daar liepen toen we hier kwamen wonen en de sneeuw zich aandiende. Het was een koude winter. Net als de jaren erna. Het lijkt wel elke winter wel te sneeuwen.
Deze heuvel midden in het park, is een heuse belevenis. Hij is een stuk hoger dan de bult bij ons achter. Wel moet je oppassen niet in het water te belanden dat beneden vlak langs het pad loopt. Doris moest even het remmen onder de knie krijgen, maar dat lukte al heel snel.
Zo ging ze een paar keer van de heuvel af en genoot van het vaartje waarmee ze beneden kwam. Net als al die andere kinderen. Het was wel een stuk kouder geworden dan eerder die middag toen ik er nog in het zonnetje met de honden liep. Daarom bleven we niet zo lang. Het was een geslaagd partijtje sleetje glijden. De terugweg was eveneens een feest, getrokken door het werkpaard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten