De tulp waar ik met zoveel liefde over schreef een paar dagen terug, is gesneuveld. ’s Morgens passeerde nog een meisje met haar ouders. Het kind schoot de voortuin in en trok aan de bloem. Erg begeerlijk zo’n bloeiende tulp om even je vingers over te laten strelen. Ik dacht dat de bloem gelijk naar voren boog.
In psalm 103 vertelt het lyrisch ik over het kortstondig leven. Gelijk het gras is ons kortstondig leven, klinkt het in vers 8 van de berijmde versie. Het leven is ontzettend weerloos. Het kan elk moment afgelopen zijn. Net als een bloem waarbij de steel knakt en de dood intreedt. Uitgebloeid. Het is verdwenen, zelfs ‘haar standplaats’ is niet meer terug te vinden, stelt het lyrisch ik.
Gelijk het gras is ons kortstondig leven,
Gelijk een bloem, die op het veld verheven,
Wel sierlijk pronkt, maar krachtloos is en teer;
Wanneer de wind zich over ’t land laat horen,
Dan knakt haar steel, haar schoonheid gaat verloren;
Men kent en vindt haar standplaats zelfs niet meer.
Gerard Reve was zo getroffen door de tekst uit deze psalm dat hij zijn huis in het Friese Greonterp de naam Huize Het Gras gaf. De wijdse omgeving deed hem er waarschijnlijk aan denken. Op het huis prijkt een gevelsteen waar Huize Het Gras op staat. Het is een bedevaartsoord voor Reveliefhebbers geworden.
De geknakte bloem, daar gaat de psalm in de berijmde versie vooral over. En daar moest ik dan ook aan denken nadat de bloem los van de steel op de grond lag.
Ik was zo druk in de weer in de voortuin, verhoogde het paadje en sleepte daarom met de grote tegels. Waarschijnlijk ben ik toen langs de tulp gelopen en heb de bloem van de steel ontdaan. Per ongeluk en ik was best verdrietig toen ik het zag.
Niks aan te doen. We hebben hem als troost in een flesje water gezet en nu staat de tulp eenzaam binnen te pronken. De standplaats in de tuin is nog te vinden, maar hoe lang nog? In een open veld was hij natuurlijk snel overgroeid door gras.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten