De vrijmarkt van koninginnedag is mijn jaarlijkse happening. Ik ga er nooit ver voor van huis, ik blijf heerlijk in Almere. Dan laat ik me weer verbazen over de rommel die verspreid op straat ligt. Soms is gewoon een doos van zolder gehaald en is de doos gewoon omgekeerd boven het kleedje. Een allegaartje aan rommel en aftandse zooi, waartussen soms iets moois verstopt zit.
De verzamelaar kan ontzettend veel van zijn gading vinden. Het vraagt een oplettend oog. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er meer en meer een oog voor ontwikkeld heb. De bezoeken aan kringloopwinkels hebben mij oplettend gemaakt. Soms zie ik een oogopslag wat waardevol is en wat niet. Al zal een echt waardevol voorwerp dat veel geld waard is, mij waarschijnlijk minder snel opvallen. Gewoon omdat ik voor dergelijke voorwerpen niet zoveel interesse heb.
Een socioloog kan zijn hart ophalen op zo’n markt. De erotische boekjes, een complete propedeuse rechten of grote doos met Rocky-dvd’s erin. Ze vertellen allemaal iets over iemand en over het afscheid van iets. Iemand hoeft het niet meer. En vooral kinderspeelgoed, want die levensfasen gaan sneller voorbij.
Vandaag is het rustig op de vrijmarkt. De kroonwisseling houdt veel mensen binnen. Het zonnetje wil ook niet echt doorbreken. Zo blijft het beperkt tot de diehards die geen genoeg krijgen van rommel en die er zelfs wat voor willen betalen. Ik vergaap mij bij het kraampje van een man aan een keurige tafel met uitgestald boeken en andere curiosa.
De oudere man houdt een briefje van een kladblok in de hand. Op het velletje papier staat een rijtje bedragen waarmee hij de Kameleons moet afrekenen. ‘Die zijn niet van mij’, zegt hij erbij. ‘Mijn zoon heeft het opgeschreven wat hij ervoor wil hebben.’ Zo weggedoken in het papier had hij nauwelijks aandacht voor zijn klanten.
We zijn alweer bijna bij onze fiets. Ik kijk nog eens om en zie voor een kraampje iets van metaal staan. Het zou zo een hondenbench kunnen zijn. Zo eentje die we best wel willen hebben, maar alleen voor een leuke prijs en als er toevallig op stuiten. ‘Is dat een hondenbench?’ vraag ik Inge. ‘Ik weet het niet’, zegt ze nadat ik uitvoerig instructies heb gegeven welk ding ik nu bedoel. ‘We moeten het maar vragen.’
Bij de kraam vraag ik wat dat is en wijs naar de hondenbench die onder de behangtafel staat waarop de andere koopwaar uitgestald staat. ‘Wat is dat?’ vraag ik. ‘Een bench voor de hond’, zegt de vrouw achter de kraam. ‘Wat moet hij kosten?’ vraag ik. ‘5 euro.’ Ik kijk Inge even aan. ‘2,50 euro.’ De vrouw kijkt nog eens naar de bench en dan naar mij. ‘4 euro.’ ‘Verkocht’, roepen wij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten