Weer energie en moed gevonden voor het moestuintje. Daarom vanmiddag even naar de bouwmarkt voor een flinke hoeveelheid tuinaarde. De laatste ophoging. Gelijk de gelegenheid benut wat ophoogzand mee te nemen om het verzakte paadje naar de voordeur aan te pakken.
Nog een heel gedoe om op zondagmiddag een stapel tuinaarde mee te nemen. Zeker ook omdat de Almeerplant sinds kort niet meer bij ons in de buurt is. Daarom moest ik een flink eindje rijden voor de bouwmarkt. De eerdere logistiek was het transport met het winkelwagentje. We liepen ermee direct vanuit de winkel mee naar huis. Een tocht van een halve kilometer.
Nu met de auto om de zakken met tuinaarde op te halen. Buiten stond een medewerker bij de tuinaarde en planten, Ik vroeg de jongen om advies. ‘Ik wil vijftien zakken tuinaarde meenemen’, zei ik. ‘Hoe kan ik dat het beste doen?’ ‘Doe er een op uw karretje’, adviseerde hij. ‘En reken er vijftien af. Dan wacht ik hier wel en dan kunt u de zakken afrekenen.
Ik haalde de dingen die ik nodig had, minus de veertien zakken tuinaarde. Ik ging de winkel in, achter de jongen aan die op mij zou wachten. Hij liep achter een karretje waarop een enorme plant stond. Ik sloot gelijk aan in de rij bij de kassa. Iemand liep mij voorbij. Hij had nog even in de bak met vlaggen gekeken.
De kassadame vroeg: ‘Wie staat er dan buiten?’ Ik wist niet hoe de jongen heette. ‘Hoe ziet hij er dan uit.’ Hij was blond wist ik nog en een beetje fors. ‘Dat is Martin, maar die is alweer binnen’, riep haar collega van een kassa verder. Ze klaagde dat hij dat niet moest beloven. ‘U moet dus gewoon weer naar buiten en daar de zakken meenemen en dan terugkomen om hier af te rekenen.’
Nogal omslachtig vond ik. ‘Tja, Martin moet dat dan ook niet beloven als hij vervolgens weer naar binnen gaat’, zei ze. Ik vond het nogal onlogisch. Gelukkig kwam een collega van de vrouw aangelopen. ‘Ik loop wel even met u mee.’ Buiten probeerde ik nog een beetje extra gunst te verwerven. ‘Is het goed als ik dit eerst wegbreng naar mijn auto? Hij staat iets verder.’ ‘Ik vind het zo stinken om het mee te nemen in de auto’, zei de vrouw van de Praxis.
Daarna de andere veertien 40-literzakken met bemeste tuinaarde opgehaald. Ik kreeg ze amper op het karretje. De vrouw van de Praxis telde ze na en ik verdween met de tuinaarde naar mijn auto. Het karretje wilde alle kanten op behalve de goede. Het liet zich teveel afleiden door de kleine richeltjes tussen de steentjes.
De lading in de auto geladen, voorzichtig. Ik zag hoe de auto zakte bij elke lading zand die erbij kwam. Met diep doorgezakte veren reed ik naar huis om daar de boel uit te laden. Bijna onmogelijk om de auto over het fietspad aan de voorkant van het huis te krijgen. De buurman is al dagen bezig met zijn bootje en die stond midden op de brug. Toch kreeg ik het voertuig erlangs.
Dan alles de voortuin insjouwen en de grond over de perkjes verspreiden. Het bleek niet verkeerd ingeschat. Nog maar een paar zakken erbij en de voortuin is helemaal ingericht. Als vochthoudend materiaal nam ik lege cacaodoppen mee. Dit houdt ongedierte beter weg en helpt om het water beter vast te houden.
Nu konden de tomatenplantjes van de Lidl erin. Het begin is er. De komende weken ga ik er verder mee. Het is wel druk verkeer zo aan de voorkant van het huis. Er lopen en fietsen aardig wat mensen voorbij. En sommigen willen weten wat je aan het doen bent. Misschien helpt het om de schutting af te maken en op die manier nog duidelijker het gebied af te bakenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten