Met twee linkshandige opa’s was het best een spannend moment: zou Doris ook linkshandig zijn. Op het moment dat haar knuisje een pen of potlood pakte en ging krassen op een velletje papier. Het zou best kunnen. Niet dat het erg is, maar iemand die linkshandig is, valt toch op.
Ik vind het iedere keer weer frappant als ik dan iemand met links een pen zie vastpakken en dan vanuit de linkerhand iets zie opschrijven. Altijd weer die arm die precies over het geschreven gedeelte schuift. Omdat de meeste mensen rechtshandig zijn, gaat alles net een beetje anders voor een linkshandige.
Mijn vader is linkshandig. Hij vertelde weleens hoeveel moeite juffen en meesters deden hem rechts te laten schrijven. Ze vonden het abnormaal als iemand met links schreef. Daarom zat hij met een vastgebonden linkerhand te tekenen en te schrijven. Niet dat het iets hielp, toen er niet meer op gelet werd, schreef hij opgelucht met links.
De roman De linkshandigen van Christiaan Weijts is een eerbetoon aan de linkshandige. Dat begint al met de kaft van het boek, die precies andersom is vormgegeven en je daarmee al op het verkeerde been zet. Daarnaast is het boek doordrenkt van links en linkshandigheid. Op alle mogelijke manieren.
De verteller verwijst vaak naar beroemde linkshandigen: Napoleon, Michelangelo, Mozart, Jimi Hendrix en Barack Obama. De hoofdpersoon Simon Sinkelberg is uiteraard linkshandig, zelfs zijn naam verwijst ernaar.
Ook Weijts schrijft over het niet-accepteren van de linkshandigheid. Het is het eerste aspect waarin duidelijk wordt dat de samenleving maar moeilijk overweg kan met dingen die afwijken van wat gebruikelijk is.
| Geslagen werden kinderen er niet meer om, evenmin werd je linkerarm nog op je rug gebonden, maar hij herinnert zich nog wel de verbeten felheid waarmee de juffrouw op de basisschool zijn pen uit zijn linkerhand trok en in de andere duwde. Verkeerde hand, riep ze dan, hem elke keer herinnerend aan deze afwijking, een tegennatuurlijke neiging die in de kiem gesmoord moest worden. (28) |
Bijna elke bladzijde in De linkshandigen is een symfonie voor de linkerhand. De verteller buit elke gelegenheid uit om naar links te wijzen. Het stuur van de auto zit ‘verkeerd’, de hoofdpersoon verwondt zijn linkerhand en hij stuit op de allereerste bladzijde brengt een teruggevonden rechterschoen hem bij een eigenhandig kapotgemaakte linkerschoen.
Het spel met de linkerhand is even vermakelijk als goed doordacht. Het verveelt eigenlijk nergens. Het geeft het boek zijn gewicht en zijn luchtigheid. Het doet mij vooral denken aan alle linkshandigen die met dit boek geëerd worden. Het is bijna verdrietig om rechtshandig te zijn, net als dat ik het mijn dochter zou gunnen…
Christiaan Weijts: De linkshandigen. Roman. Amsterdam, Antwerpen: Uitgeverij De Arbeiderspers, 2014. ISBN 978 90 295 8966 6. 194 pagina’s. Prijs: € 18,95.
Een perfecte dag voor literatuur
Dit is mijn bijdrage over De linkshandigen van Christiaan Weijts. We lezen dit boek op vandaag bij Een perfecte dag voor literatuur van notjustanybook.nl. Lees de bijdragen van anderen in de reacties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten