De zes levens van Sophie

Wat hebben Agatha Christie, Barbara Newhall Follett en Virginia Woolf met elkaar gemeen? Ze schreven alledrie, maar dat is niet het enige: ze verdwenen alledrie plotseling. Agatha Christie kwam weer terug, Virginia Woolfs lichaam werd later teruggevonden en van Barbara Newhall Follett ontbreekt nog altijd elk spoor.

En de laatste overeenkomst: Sarah Meuleman gebruikt de drie intrigerende verhalen in haar roman De zes levens van Sophie. Tussen de levens van deze drie vrouwen probeert ze ook nog het verhaal van de twee hartsvriendinnen Sophie en Hannah te verweven. Zo ontstaat een ingewikkeld verhaal dat nergens tot een echt verhaal komt.

Levens verweven

De ik-verteller Sophie probeert de levens met elkaar te verweven. Dat is een lastige en ingewikkelde klus. Voor mijn beleving nodeloos ingewikkeld omdat het allemaal moeilijk bij elkaar te brengen is. Het levert een gefragmenteerd verhaal op waarbij de fragmenten aan elkaar geregen niet het verhaal leveren waarop ik hoop.

Het verhaal van de zelfmoord van Virginia Woolf heeft een heel mooi en waardige plek gekregen in de roman The Hours van Michael Cunningham. Dan lijkt het of Sarah Meuleman het dunnetjes over wil doen en dat lukt niet. Het blijft steken in het aanhalen van wat voorvalletjes die geen enkele bijdrage leveren aan het grote verhaal.

Slecht tot hun recht

Dat doen de twee andere vrouwelijke schrijvers ook in het verhaal. De verhalen van Agatha Christie en Barbara Newhall Follett zijn heel mooi, maar in de roman van Sarah Meuleman komen ze slecht tot hun recht. Leuk om te noemen maar van geen waarde voor de roman zelf.

Hoeveel mooier is het grote verhaal van Hannah die in New York woont. Ze is een getalenteerd columnist en journalist voor een groot modeblad dat iedereen leest. Of zoals ze zich voorstelt:

Hannah, het succesverhaal, zo mooi en talentvol, surfend en feestend door het leven. Of de waarheid: ik werk aan een biografie over verdwenen vrouwen die écht mooie dingen maakten. (24)

Ze zegt haar baan ervoor op, want ze wil zich helemaal wijden aan deze drie vrouwen en het schrijven van een roman over de levens van deze drie vrouwen:

Het zijn vrouwen die op een dag spoorloos verdwenen, net als dat twaalfjarige meisje uit het Vlaamse dorp. Een meisje dat ze zo goed kende. Tot morgen, zei ze tegen haar op die donkere novembernacht. Maar het meisje is nooit meer thuisgekomen, ze was voor altijd weg. Nee, niet aan denken nu. (42)

Haar hoofdredacteur begrijpt het niet. Deze baan is een droombaan voor heel veel journalisten en columnisten. Waarom zou ze deze roem verruilen voor een gewaagd experiment over drie vrouwen waarvan niemand de boeken meer leest? Ze waarschuwt Hannah. Als je nu uit de trein stapt, kent niemand je meer over een jaar.

Hannah slaat het advies in de wind en stort zich op de levens van de drie schrijvers. Onderwijl vertelt ze het verhaal van de verdwijning van het twaalfjarige Vlaamse meisje Sophie in het dorpje Bachte. Dat speelt in 1996, het jaar van de ontmaskering van Dutroux en de witte mars voor de vermoorde en mishandelde meisjes.

Te groots

Dat is het centrale probleem van Sarah Meulemans roman: de thematiek die ze behandelt, is te groots. Je kunt het als lezer niet bevatten. De vele handelingen blijven heel schimmig op de achtergrond hangen en het verhaal verdwijnt, net als alle vrouwen die in het verhaal verdwijnen.

Terwijl ik het verhaal van Sarah Meuleman in de kern heel mooi vindt. Ze laat door alles erbij te halen juist het eigenlijke verhaal liggen. Alsof de ik-verteller wil verdwijnen in al die verdwenen levens. Zo verdrinkt Sarah Meuleman in haar eigen verhaal. Jammer, want door het vertellen van al die andere verhalen, vertelt ze het eigenlijke verhaal nauwelijks.

Sarah Meuleman: De zes leven van Sophie. Amsterdam: Lebowski Publishers, 2015. ISBN: 978 90 488 2062 7. Prijs: € 19,95. 287 pagina’s.

Een perfecte dag voor literatuur

Dit is mijn bijdrage over De zes levens van Sophie van Sarah Meuleman. We lezen dit boek vandaag bij Een perfecte dag voor literatuur van notjustanybook.nl. Lees de bijdragen van anderen in de reacties.