Ik zie bij de tentoonstelling de Late Rembrandt heel veel grote verrassingen. Zoals Lucretia die zelfmoord moet plegen. Een indrukwekkend schilderij. Er hangen er twee, maar deze is werkelijk adembenemend. De tranen in de ogen die uit het doek lijken te vallen. Samen met de aangrijpende emotie op haar gezicht. De worsteling en het verdriet. De schande die haar letterlijk bij de keel grijpt en dwingt een einde aan haar leven te maken.
De jonge Titus aan de lessenaar: heel indrukwekkend zoals dit kind geportretteerd is. Er spreekt onschuld uit het beeld. De diepte komt heel mooi tot uiting in het schrijfgerei dat over de lessenaar valt. De pen in de hand en de ogen verzonken in het werk. Een schitterend schilderij dat nog lang op je netvlies blijft staan.
Het schilderij Juno pakt mij ook. De brede vrouw die zelfverzekerd terugkijkt. Ze draagt treffende kleding. De volle haardos, de krullende lange haren geven haar iets koninklijks. Net als de scepter die ze in haar hand vasthoudt en de kroon die haar hele houding bepaalt.
Dan de samenzwering van Claudius Civilis: de eenogige Bataafse leider Claudius Civilis grijpt je bij de kladden. Je schiet gewoon in paniek als je hem ziet, de zwaarden die over elkaar liggen. Het doek is in geel gedrenkt: wat een kleuren. Ze geven het schilderij veel geheimzinnigs. Mogelijk komt het door de unieke belichting van onderaf. Het maakt alle personages op dit schilderij tot mythische figuren.
Veel Bijbelse taferelen zijn heel aangrijpend. De zegen van Jakob aan de beide zonen van Jozef, de strijd van Jakob tegen de engel. Hier zie je duidelijk hoe hij vooral met zichzelf vecht. Simeon, de oude grijsaard, die dankbaar de baby Jezus op de arm heeft. Alleen het beeld is al prachtig. Het verhaal erbij is nog mooier. Rembrandt weet de ouderdom en het pasgeboren leven heel mooi samen te laten smelten. Een treffend beeld met prachtig licht.
Dat geldt ook voor de ruwe gezichten die Rembrandt gebruikt in zijn schilderijen. Het zijn gewone mensen, uit het dagelijks leven die hij weet te vangen in zijn schilderijen. Zoals De apostel Bartolomeus waarbij het gezicht spreekt alsof het een man is die net in de trein tegenover je zat.
De vergelijking van schilderijen is ook geweldig. Net als De Joodse bruid die naast een Familieportret hangt. Niet voor niks, de personages lijken op elkaar. Net als dat de techniek van beide schilderijen sterk overeenkomt. De belichting, grootte en weergave doet eveneens sterk verwant aan. Een unieke kans om ze allebei naast elkaar te zien.
Bij het schilderij van Jan Six valt weer op hoe effectief Rembrandt zijn klodders verf op het doek verwerkt. De manchet is als je het goed bekijkt een ordinaire verfklodder, maar het is doordacht op het doek gekomen. Daarmee smelt het volmaakt samen met de rest van de compositie.
Lees de vervolgplog: Schetsen en etsen van de Late Rembrandt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten