Een koppeltje meerkoetjes heeft midden op de gracht bij het park een nest gebouwd. Of ze andermans nest in beslag hebben genomen of deze indrukwekkende burcht zelf gebouwd hebben, kan ik zo snel niet zien.
Het vrouwtje zit al bovenop de berg van takjes, twijgjes en riet. Het mannetje zwemt heen en weer. Hij klimt op de waterkant en trekt aan het riet dat daar groeit. Zo half in een rietstronk gehangen valt hij achterover en kukelt het water in.
Niet dat het erg is. Hij heeft het begeerde stukje riet en zwemt er trots mee in de richting van het nest. Hij geeft het aan haar. Zij pakt het over, schikt wat en stopt het ergens voor haar in de bedding van het nest.
Het mannetje is alweer weg. Hij klimt weer op de kant, hangt weer in een rietstengel. Het riet schiet los. Hij valt het water in en zwemt na het koppeltje duikelen weer terug naar het wijfje.
Of het nestje nu met elk nieuw ietsje hoger komt of geriefelijker wordt, kan ik niet zien. Het ziet er heel bedrijvig uit. Bedrijvig genoeg voor middeleeuwse dichters om er liefdesliedjes over te schrijven.
Onwillekeurig moet ik daar ook weer aan denken. Alle vogels, behalve jij en ik. Waarom zouden wij niet een nestje gaan maken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten