Ik zie hem langs de gracht lopen over het zandpad dat het fietspad voor ons huis momenteel is. In zijn hand houdt hij een statief vast met daarop een grote filmcamera. Een vachtje rond de microfoon moet de wind uit het geluid houden.
Hij tuurt tijdens het lopen om zich heen. Kijkt naar boven in de bomen. Zijn ogen volgen het gefluit van een vogel. Hij loopt onderwijl verder en verdwijnt de hoek om. Ik ben hem kwijt.
Pas later kom ik hem tegen. Als ik een koppeltje meerkoetjes op de foto wil vastleggen. Ik kijk genoeglijk naar de beestjes daar in het water. Het mannetje valt op een onhandige manier in het water en brengt het stukje riet heel schattig naar het wijfje.
Ik zie hoe de man vanonder de brug ook naar het tafereel tuurt. Zijn camera gaat mee. Hij kijkt tevreden in de richting van het liefdesstelletje. Hier midden in de stad, speelt een mooi natuurtafereel af. Een natuurfilm in een buitenbioscoop.
Kijken is genoeg.
Lees morgen meer over de meerkoetjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten