We lieten gisteravond de hond uit en ontweken een plakkaat kots dat midden ons trottoir lag. We kregen Sientje net op tijd weg van het onverteerde gebeuren dat waarschijnlijk een kat aan het voetpad had toevertrouwd.
In een verhaal zou dit de voorbode zijn voor een wilde nacht. In het echt niet, alleen voor dit verhaal geldt dit wel. Doris werd vannacht drie keer wakker en de drie keer moest ze overgeven. Het hele bed hebben we vannacht driemaal moeten verschonen.
Vanmorgen zag ik het plakkaat nog liggen. In een goed verhaal kom je aan het einde weer terug op het begin. Ik voelde me moe van de doorwaakte nacht, maar wist dat dit te mooi was om waar te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten