Hij stelde zich heel netjes voor aan het publiek. 'Vraag het je ouders maar, misschien kunnen ze me herinneren. Ik heb ooit opgetreden in De Roestbak en Metropool, maar dat is lang geleden. Als je je ouders opzoekt in het verzorgingstehuis, moet je het toch maar eens vragen.
Herman Finkers (ja met een F) trad gisteren voor de derde en laatste avond op in de nieuwe schouwburg van Almere. Hartverwarmend en ontroerend, dat is zijn voorstelling Na de pauze. En zoals het bij een echt goed theaterprogramma hoort, eigenlijk zou je twee keer moeten gaan. Dat was mijn voornemen wel gisteravond toen ik naar huis fietste. De volgende keer bestel ik voor twee voorstellingen, dacht ik. Want als ik vanavond weer zou kunnen, zou ik zo weer gaan.
De kracht van zijn voorstelling is het alledaagse dat Finkers uitstraalt en ook met zijn publiek deelt. Alsof het een goede vriend is die zijn verhaal vertelt over zijn ziekte, zijn frustraties en angsten. Hij doet dit met de vertrouwde humor. De voorstelling verschilt wezenlijk van de oudere voorstellingen, waarmee hij zeven jaar geleden mee stopte. Volwassener, ingetogener en heel intiem, dat is Na de pauze.
Het zou zonde zijn dat ik hier de grappen herhaal die hij maakte. Het zou ook jammer zijn als ik hier een korte samenvatting geef van zijn onderwerpen. Er lag een heel leuk boekje te koop voor bij de voorstelling. Daar heb ik gisteravond en vanmorgen nog veel in gebladerd. Er staan citaatjes in uit de voorstelling en aanvullend staan er allerlei verhalen in. Sommigen zijn al eerder gepubliceerd in diverse bundels, zoals de herinnering aan zijn vriend Willem Wilmink en het artikel over Gerard Reve. Het is een genot om te lezen, met leuke anekdotes en herinneringen aan Almelo. Voor een oud-inwoner van deze Twentse stad, leuk om te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten