Het nieuws overviel me als een melancholische bui. Hugo Claus is overleden. De leeuw van Vlaanderen is niet meer. Een groot schrijver is heengegaan.
Eens was ik in Antwerpen en ontmoette een alleraardigste jongen in een cafe. 'Claus, Claus', zei hij. 'Dat is de dichter.' Huilend droeg hij uit zijn hoofd de mooiste gedichten voor. Ik proefde de emotie uit zijn mond druppelen.
Sindsdien lees ik regelmatig de gedichten van Claus. Inderdaad, het is een groot dichter. Zo groot dat ik het onwaardig vind om hier een gedicht van hem te citeren. Dat is Het verdriet van Belgie. Dat boek neem ik over twee weken mee op vakantie. Om hem te herdenken en, ik hoop, het gereed zijn van de boekenkast te vieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten