Vlak achter mij aan
holt mijn mijzelf
Zijn hete adem blaast
mijn nekharen overeind
In de ruiten van de huizen
die mij passeren zie ik
hetzelfde witte shirt
een luttel eindje van mij rennen
Het geel van dezelfde Brooks
licht op als ik mijn hielen
oplicht van het donkere
asfalt dat voor mij baant
Als hij mij inhaalt, ben ik
verloren
Als ik vertraag, komt hij
dichterbij
Als ik wegsprint, holt
hij even hard op
Als ik de hoek omschiet, vliegt
zijn hijgen rechtdoor
Dan stokt mij adem
en staat bij de pas stil
de schim passeert
en zijgt neer van zijn bliksem
Geen opmerkingen:
Een reactie posten