Ons geluk kon niet op toen een paar dagen later precies zo'n papaver bij ons langs de schutting groeide. Als je de schuttingdeur opendeed bij het weggaan, keek je er heel mooi tegen aan.
Hoe groot was het verdriet toen schoffelaars van de gemeente onze klaproos als onkruid behandelden. Verdwenen was de roos, nog voordat de knop in bloem had kunnen komen.
Gisteravond kwam Inge trots met een zakje. Ze hield het voor mijn neus en ik zag een reuzenknop, waar miljoenen nakomelingen uit vielen. 'Dat is de klaproos die wat verderop langs de schutting groeide. Ik zag dat deze knop rijp was, toen heb ik hem gelijk meegenomen.'
Ik werd vannacht eventjes wakker en moest glimlachen toen ik hieraan terugdacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten