Een goede week rijd ik op mijn gloednieuwe achterband van 35 euro. Als ik op de terugweg de rest waarschuw voor het rondzwervende glas op het fietspad, krijg ik een compliment. ‘Je band valt echt op ten opzichte van de rest.’ ‘Ik moet oppassen’, grap ik. ‘Hij begint er te mooi uit te zien.’
Ik snap niet waarom mensen moedwillig bierflesjes of ander glaswerk moeten gooien op het fietspad. Een waar spijkerbed van glas weerhoudt zo de fietser zijn weg. Zouden het de leeglopende banden zijn waar de hangjongeren plezier aan beleven? Het idee van die hardwerkende vader die in de regen op weg naar huis fiets. Eindelijk bijna op de helft, verzucht hij, verlangend naar de zuurkool met worst. In gedachten snijdt hij al de speklap in stukken. De zuurkooldamp kriebelt zijn neusgaten binnen. En pffft, daar loopt zijn band leeg.
Ik weet het niet, rijd naar huis en stal de fiets in de schuur. Als ik dan de volgende morgen mijn fiets uit de schuur trek is de ontdekking van de lekke band een verschrikking. Dat wordt lopen, denk ik. Gelukkig ben ik nog tijdig genoeg om deze ontijding te verwerken. Ik hap de boterham naar binnen, slok de koffie met puffen mijn keel in en loop snel de deur uit.
Hollen door de mist over het Manifestatieveld. Op de gok ontwijk ik drollen en greppels. Geen vlaai of diepe kuil. De trein haal ik ruimschoots. Dus dat lopen naar het station valt eigenlijk best mee. Nog veel van dat lekke bandenleed en ik ga lopen, denk ik. Jaren geen lekke band en nu ineens binnen 2 weken 2 zware lekken.
Als ik met de schemering weer thuiskom, rest mij niets anders dan in de kou het schuurtje uit te ruimen. Het plakken van een band moet altijd in de kou en in het donker. De novemberkou slaat in de mist om zich heen. Ik zie geen steek en ik krijg mijn fiets niet op z’n kop tussen alle fietsen, steppen en huishoudtrappen.
Als dan eindelijk de fiets omgekeerd staat, staart een hondendrol op de buitenband mij aan. Ik duw de band voorzichtig voorwaarts op stuk naar een veilig stuk band. De bandenlichters doen goed werk. Ik trek zo de nieuwe binnenband eruit. Als ik met mijn vingers langs de binnenkant van de buitenband voel, heb ik snel beet.
Binnen een paar halen – voorbij de hondendrol – voel ik de vlijmscherp punt door het rubber steken. Ik haal er mijn vinger lichtjes aan open en probeer de punt omhoog te duwen door de buitenband. Met veel moeite komt er een enorme glasscherf uit. Daarna is het de beurt aan de binnenband.
Ik hannes wat om het ventiel op de hoogte van de fietspomp te krijgen. Ik trek en duw aan de pomp, maar hij slaat alleen snel naar beneden. Geen lucht. Op zoek naar de andere. Er zal wel iets aan deze pomp mankeren. De andere pomp doet het beter. De lucht die ik in de band blaas, blaast er even hard weer uit.
Precies op de rand van de nieuwe band zit het lek. De band klapt makkelijk weer in zijn oorspronkelijke toestand. Hij heeft nog niet lang genoeg opgeblazen in de buitenband gezeten. Ik vind het gaatje niet meer en probeer de band weer terug te krijgen. Ik blaas vergeefs lucht in het ventiel. Gelijk hijs ik een boel van het stof naar binnen dat uit het ventiel schiet.
Als ik dan eindelijk de band in goede vorm heb, maak ik het rubber ruw met een schuurpapiertje. Speur naar de lijm en doe het op de band. De lijm spuit met een scheut uit de tube. De band klapt weer terug in zijn oorspronkelijke vorm. Als ik het ventiel zoek, valt de band met de lijmlaag precies op de vloer. De lijm zit vol met het zand en viezigheid van de vloer.
Weer pompen, schuren, blazen. De lijm is zo dun als water en ik zoek een klem om de binnenband in vorm te houden. ‘5 minuten laten drogen’, vermeld de tube. Net als de opmerking dat de lijm na opening 3 maanden houdbaar is.
Dat is makkelijk geld verdienen voor Simson. Een lekke band in 3 maanden tijd is een zeldzaamheid. Het treft mij, maar wanneer gebeurt het nou. Kortom, je gebruikt die immense tube slechts 1 keertje. Ik herinner mij de lekke band op de camping en dat was in 2009. De 3 maanden zijn dus allang verstreken.
Die 5 minuten wachttijd verstrijken niet. Ik klem uiteindelijk de band tussen de randen van de buitenband. De lijm loopt uit. Een dikke druppel vormt zich naar beneden toe. Hij droogt zeer ongelijkmatig in de vochtige kou van het schuurtje. Banden plakken in november. Daar horen ze thuis. In het donker, de kou van het schuurtje en met lijm die niet droogt.
Ik peuter het stukje plastic van het rubber los. Het plastic kleeft aan mijn hand. Of het door de lijm van mijn vinger of het plaksel van het rubber komt, weet ik niet. Ik moet met mijn hand slaan om het ding los te krijgen. Als ik het dan op de band wil plakken, kom ik een reepje belijmde band tekort.
Ik probeer het op de dikke bobbel te krijgen waarmee een week eerder de binnenband nog in het doosje zat. Als ik dan eindelijk het rubber op de band heb gedrukt en de luchtbellen uit de lijm probeer te krijgen, is het moment aangebroken. Net als ik de band weer wil opblazen, zie ik een hele reep van het rubber los lubberen op de band. Nog een keer lijm ertussen. Het loopt vrijwel meteen weg. Blazen en dan hard aandrukken.
Niet meer nadenken. Het is november, is koud en ik heb een lekke band. Nog een keer ontwijk ik met mijn hand de hondendrol op de buitenband. Ik blaas de binnenband op. Weer schiet de fietspomp door. Waarom moet ik uitgerekend de verkeerde pakken. Hij blijft hard. Het rubbertje zit best aardig op de band vast. Ik zie hoe de onderkant mooi aansluit op de band.
Gaan met die banaan. Ik trek het ventiel los en laat uitgerekend het ventieltje vallen. Nu moet ik in de duisternis op zoek naar het ventiel. Onmogelijk. Ik vind schroefjes en moertjes, maar geen ventiel. Weer naar binnen, op zoek naar een zaklamp. Als ik dan eindelijk de zaklamp gevonden heb, de knijpkat die het alleen doet als je het hendel op en neer pompt, vind ik het ventieltje.
Gauw de binnenband in de buitenband, ventiel op de juiste plek. De buitenband schiet los aan de andere kant van het wiel. Wat vreemd. Ik ga verder met mijn hand langs de band, ontwijk net op tijd de hondendrol en weet de binnenband in de buitenband te krijgen. Gauw blazen. De fietspomp blaast meer lucht naast het ventiel dan erin. Dan is de band hard.
Trots draai ik de band een rondje. Dat heb ik toch maar mooi gefixt. Precies grijpt mijn hand er midden in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten