We zijn hem kwijt: de stacaravan in Delden. Ik ben altijd heel trots op ons stulpje in Twente geweest. Maar hij vroeg teveel onderhoud. Een grote renovatie was onontkoombaar. Ik hikte steeds meer tegen het idee van de grootschalige opknapbeurt.
Eigenlijk zag ik het niet zitten. Een likje verf of een latje vastschroeven was nog haalbaar. Maar een nieuwe vloer leggen in de slaapkamer. Of een deel van het elektra vernieuwen, zag ik echt niet zitten. Bovendien deinsde ik terug voor het idee wat ik allemaal zou aantreffen als ik een muur zou openbreken of een muur zou weghalen.
Daarom hebben we de caravan te koop gezet. Met het idee om hem van de hand te doen aan iemand die belangstelling had. We wisten wel beter. Het zou een lange speurtocht naar een koper worden. Zeker in deze tijd van het jaar denken weinig mensen aan het kopen van een caravan.
Onverwachts toonde iemand belangstelling vorige week. Precies in de tijd dat ik de 3-daagse cursus koraalimprovisatie volgde in Bergentheim. Zo kon ik ze vorige week zaterdagmorgen om half 9 de caravan laten zien. Later die dag kregen we een bod. Daar zijn we wat later uitgekomen. De caravan was verkocht.
De campinghouder keurde de koop ook goed. Zodoende hebben we gisteren – een week na de bezichtiging – de caravan definitief van de hand gedaan. We hadden een busje gehuurd om de spullen in 1 keer mee te kunnen nemen. Zo reden we gisteravond bij de schemering Almere weer binnen.
Vandaag is het een onwennig gevoel. De caravan waar we zo trots op waren, is niet meer van ons. We hebben er veel meegemaakt. Met het wegvallen van de danseres kwamen we er niet meer zo vaak. Gisteren sloten we dat hoofdstuk af door na het meenemen van de persoonlijke bezittingen ook de as te halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten