Mist verandert het landschap. Hardlopen in de mist verandert het hardlopen. Je ziet niet meer waar je naartoe rent. Je rent ergens maar je weet niet waar. Je rent alleen in het hier en nu.
Er zijn weinig hardlopers deze zondagmorgen. Ik ben eigenlijk van plan niet zo ver te gaan. Maar de mist trekt. Ik zie de flarden verdwijnen in het licht. Nieuwe flarden komen erbij. Zo verbetert het zicht niet en zit alles potdicht met het wit.
Ik ren verder, verbaas me erover dat zo weinig mensen buiten zijn. Het is namelijk prachtig om buiten te zijn. Ik denk aan Terschelling waarbij ik ook in de mist rende. Of de verlaten oorden in Schotland waar ik weleens van droom. Of IJsland waar niemand is. Het geluid van de verlatenheid. De herrie van de eenzaamheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten