Elke vrije donderdag ren ik mijn favoriete hardlooprondje door het Almeerse Pampushout. Pampushout is heel aardig bos dat tussen IJsselmeer en het Noord-Westelijk gedeelte van Almere ligt. Bij het hardlopen loop ik een eindje langs de spoordijk in westelijke richting en steek Pampushout in om bij de Noorderplassen weer terug te hollen naar huis via het Beatrixpark.
De laatste weken hoor ik het geluid van motorzagen en vallende boomstammen. Het raadsel van de houtkap die even bedreigend klinkt als de verwoestingen van het oerwoud, is kortgeleden voor mij opgelost. Pampushout wordt omgevormd tot een stadsbos. Wat een stadsbos precies is, weet ik niet. Het ligt in een stad en schijnt het midden te houden tussen een bos en een park. In het stadbos worden de grasvelden niet netjes aangeharkt en de overtollige takken weggehaald, zoals dat wel in het park gebeurt.
Ik ken wel wat stadsbossen, het Kralingse bos en het Amsterdamse bos zijn volgens mij stadsbossen. Dat wij straks ook zo'n opgeleukt park krijgen is wel een beetje jammer. Juist die wijdsheid van weilanden afgewisseld met stroken vol bomen, trekt me aan het Pampushout. Bovendien moet ik er niet aan denken dat het straks op zondagmiddag verschrikkelijk druk is. Het is het lot van een mooi bos, denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten